Voor wie graag in de buurt van kunst verkeert, is de politiek er weer wat leuker op geworden, sinds 15 maart. Sinds de verkiezingen van 2017 zit Thierry Baudet in de Tweede Kamer. Thierry Baudet weet veel over kunst, vindt hij, en dat zullen we gaan weten, ook.

In een discussie (op facebook, waar anders) over het vertrek van NRC Handelsblad uit Blendle/Cafeyn, liet een redacteur van die krant zich zeer laatdunkend uit over een lezer die 30 cent had betaald voor een van zijn artikelen.

De eerste blote vrouwenborst die ik in mijn leven bewust waarnam was de vrolijk zwabberende tiet van het meisje in de Fa-reclame. Het moet ergens diep in de jaren zeventig van de vorige eeuw zijn geweest. Dezelfde tijd dat de Pacifisties Socialistiese Partij ook zoiets deed met een koe op de achtergrond.

Inmiddels komen we een beetje om in de stemwijzers en kieskompassen. Voor elk onderdeel van het beleid is er wel een. Wat je moet stemmen als je een kloppend hart hebt voor kunst?

Ruth Mackenzie heeft enorm veel voor elkaar gekregen in de korte tijd dat ze baas is van Holland Festival. Ik heb het festival nu sinds de late negentiger jaren meegemaakt en zag het evolueren van iets dat heel persoonlijk en soms obscuur was (onder Ivo van Hove), tot een etherisch feest van zinderende esthetiek (met Pierre Audi), tot wat het nu is: een hyperactueel, noodzakelijk kunstenfeest dat midden in de samenleving staat en ook nog eens het bijzonderste van hoge en iets lagere kunst bij elkaar brengt.

Er zijn mensen, ook in de kunsten, die nog steeds denken dat de wereld niet definitief veranderd is. Die vermoeden dat een stem op een cultuurvriendelijke partij in een klap de klok acht jaar terug zal draaien. Die mensen zullen na 15 maart wakker worden in een nieuwe wereld, zelfs als Nederland plots gekozen heeft voor een al dan niet groene, maar dan toch linkse meerderheid.