Edith Tulp studeerde af aan de School voor Journalistiek in Utrecht. Naast tal van redacteurschappen bij publieks- en vakbladen reisde zij sinds 1989 met regelmaat naar landen in Afrika, waar ze enige tijd in Namibië, Zuid-Afrika en Oeganda woonde. In Oeganda richtte ze de FairPen Foundation op; een project dat jongeren en kinderen via journalistieke trainingen 'empowert'. Terug in Nederland verscheen in april 2016 bij uitgeverij In de Knipscheer haar debuutroman 'De bushsoldaat' en in september 2018 'Alleen dapper te zijn'. In de journalistiek interesseren sociale onderwerpen haar en heeft ze een specialisatie in de ouderenzorg. Ze schrijft oa voor Volkskrant Magazine, Plus Magazine, Vluchtelingenwerk Magazine en Zorgvisie (vakblad voor beleidmakers in de zorg) en voor commerciële cliënten. Ook is ze columnist voor oa Vluchtelingenwerk en Saar Magazine.
Wil je mijn werk steunen? Laat je waardering dan blijken door een donatie te doen! Zo kan ik mijn werk voortzetten en help je onafhankelijke journalistiek in stand te houden.
Wat het Amerikaanse leger in een hotel in het desolate noordoosten van Oeganda deed, was een raadsel. Ze wilden het me niet vertellen. Wel namen ze het hele hotel over. Tot ze op een dag vertrokken. Toen veranderde Hotel Mount Moroto in een helse variant van Fawlty Towers. Deel 3 van Hotel in Afrika.
Net zoals in Nigeria werden in Oeganda in 1996 de meisjes van een middelbare school ontvoerd. Een Italiaanse non ging er achter aan, omdat het háár meisjes waren. Ze wist er met gevaar voor eigen leven honderd vrij te praten. Kan de wereld dat ook, optreden zoals deze non, door het vuur gaan voor de 276 ontvoerde meisjes in Nigeria, omdat het onze meisjes zijn?
Terwijl ik journalistieke schrijftrainingen op Oegandese schooltjes gaf, logeerde ik in allerlei hotelletjes in de bush van Afrika. Zo ook in Hotel de la Maison in Kotido, het ruige noordoosten van Oeganda, waar ik de crisiscaravaan van de hulpindustrie op zoek naar nieuw werkgebied tegenkwam. Dit is deel 2 van Hotel in Afrika.
Wat is er zo belangrijk aan onze koning en zijn familie, dat iedereen in katzwijm valt bij maar een glimp van de koninklijke tronies? Wat doen zij dan voor goeds voor de wereld dat wij zo belangrijk vinden? Dat begrijp ik niet. Hetzelfde geldt voor voetballers en het aankomende WK. Ik krijg nu al het gevoel dat ik me aan moet sluiten bij de meute, het zelfs leuk moet vinden, omdat ik anders een outcast ben. Massahysterie. Maar bezwijken doe ik niet.
Maandenlang logeerde ik in allerlei hotelletjes in de bush van Afrika. Op doorgezakte matrassen en kussens als karton, in het aardedonker zwetend onder klamboes met vuistgrote gaten, soms pal naast de disco. Vaak zonder stroom, water noch eten. Ik deelde de ongemakken met een bonte stoet aan reizigers. Vaak ook zat ik er alleen. Saai was het nooit. Dit is deel 1 van Hotel in Afrika.
De verkeersbordendienst leeft zich uit op waarschuwingen- en verbodsborden. Je mag niet drummen, drinken, kamperen, vuurtje stoken, parkeren… Vraag naar het waarom ervan en je krijgt heel veel antwoorden, in de spelling van een kleuter.