Muziek. Film. Boeken. Ooit Opscene, Heaven, Platenblad. Reporters Online. Boek POSTPUNK HEDEN EN VERLEDEN (uitgeverij Koninklijke Van Gorcum, longlist nominatie Pop Media Prijs 2021)
Wil je mijn werk steunen? Laat je waardering dan blijken door een donatie te doen! Zo kan ik mijn werk voortzetten en help je onafhankelijke journalistiek in stand te houden.
Zijn platen uit het begin van de jaren zestig worden baanbrekend genoemd. Pioniersmuziek die zou leiden tot de term free jazz. Hijzelf bedacht er een andere term voor: harmolodics. De gebruiksaanwijzing is niet altijd even begrijpelijk maar het komt er op neer dat bij Ornette Coleman alle instrumenten gelijkwaardig zijn. Een wonderlijke opvatting van jazz, van klank, van alles eigenlijk.
De plaat die nooit genoemd wordt. Vraag iemand naar zijn of haar favoriete album van Pink Floyd en het antwoord is meestal een variatie op een vast thema. Daar komen ze weer voorbij: The Dark Side Of The Moon, Wish You Were Here, The Wall. Maar More? Nee, zelden, zeg maar nooit eigenlijk. Het is dan ook een soundtrack van een film die niemand gezien heeft. Een intussen flink gedateerde rolprent over drugsgebruik en de gevolgen daarvan. Maar het fijne van More is dat je de film niet gezien hoeft te hebben om de muziek goed te vinden.
Op gegeven moment had hij er schoon genoeg van. De samenwerking met de heren van stand Karlheinz Stockhausen en Mauricio Kagel begon hem danig de keel uit te hangen. De muziek van de avant-gardecomponisten vond hij gekunsteld, om niet te zeggen “levenloos”.
Wie nooit een film van Michelangelo Antonioni heeft bekeken, heeft nooit een film gezien. De Italiaanse regisseur eist niet alleen inleving van de kijker, maar ook de bereidheid om de onzekerheid en onvoorspelbaarheid van het leven onder ogen te zien.
Gaandeweg werd de wereld om ons heen en ver daarbuiten verwarrend, beklemmend, onzeker en ongewis. Als er één jaar was waarin muziek ontsnapping en troost moest bieden was het wel 2023. Ineens wist je het zeker. Muziek werd toevluchtsoord én rots in de branding. Weliswaar weggestopt in de intieme omvang van je huiskamer, stonden ze hoopbiedend te wenken: de platenspeler en een almaar uitdijend stapeltje vinyl. Verder niets meer aan doen.
In een platenzaak ga ik op mijn knieën zitten om een bananendoos naar mij toe te trekken. Tegen beter weten in. De ervaring heeft onderhand wel geleerd dat er meestal niet veel soeps zit tussen de krom getrokken hoezen van James Last en Nana Mouskouri.