Jurgen van Teeffelen

Toen Claude Bouchard in de jaren tachtig van de vorige eeuw aan de Laval universiteit in Quebec City startte met zijn onderzoek naar de gezondheidseffecten van bewegen, viel het hem al snel op dat sommige proefpersonen fantastisch reageerden op de training maar dat er bij anderen heel weinig gebeurde. Eerdere onderzoekers hadden dit ook wel gesuggereerd maar zij konden in hun studies niet uitsluiten dat iedere deelnemer zich netjes aan het trainingsprogramma dat gevolgd moest worden, had gehouden. Dit kon

“Hè, wat ga jij dan doen vandaag?” Het is een logische vraag die mijn kinderen me stellen wanneer ik in een oranje t-shirt en korte broek de autosleutels pak. “Oh gewoon, ik ga naar een wedstrijd van het Nederlands Elftal kijken. Die spelen vandaag in de hitte van Tokio en ik heb me opgegeven als proefpersoon.” Ik grits het rood-wit-blauwe petje, dat ik eerder die dag onderin de verkleedkist heb opgediept, van de keukentafel en open de achterdeur. Het is

Jos de Koning en zijn collega bewegingswetenschappers van de VU stonden wel even raar te kijken toen de eerste solide experimentele resultaten van de klapschaats rond het jaar 2000 uitgewerkt waren. De theorie die Gerrit Jan van Ingen Schenau, de het jaar ervoor overleden ‘godfather’ van de innovatieve schaats, altijd voor ogen had gehad, bleek niet helemaal te kloppen. Het voordeel van de krachtigere schaatsslag zat hem niet alleen in een explosievere enkelstrekking tijdens de afzet. Het energiegebruik was op