<div class="donlinks"></div> <div class="donrechs"></div>
Wil je mijn werk steunen? Laat je waardering dan blijken door een donatie te doen! Zo kan ik mijn werk voortzetten en help je onafhankelijke journalistiek in stand te houden.
Om de vermeende kloof tussen politiek en samenleving te overbruggen, is niet meer transparantie nodig maar meer afstand, betoogt hoogleraar bestuurskunde Paul Frissen. “De politiek zit tot in de haarvaten van de maatschappij, en precies dĆ”t is problematisch. Macht en tegenmacht maak je zichtbaar door afstand te creĆ«ren.”
Over de duurzame ambities van het bedrijfsleven wordt in de Haagse arena vaak schamper gedaan, constateert Tweede Kamerlid Henri Bontenbal van het CDA. “Men doet alsof die ondernemers in de ochtend uit bed stappen met het idee: ik ga de wereld vandaag weer een stukje verder kapotmaken”. Hoe groter een bedrijf, hoe fouter ā dat is de cynische regel van sommigen. Dat slaat echt nergens op.”
Wie vandaag ironie bedrijft of anderszins fantasie opwerpt, overhandigt voor zijn eigen bestwil de ontvanger tegelijkertijd een disclaimer (let op, dit is een grap!), een verantwoording (dit is waarom ik de grap maak) en een uitleg (en dit wil ik ermee zeggen). Waarom? Voor je er erg in hebt hang je in het zwaard van de puriteinse eendimensionalisten, en hun leger rukt op.
Het zijn nogal klassieke kerkelijke producten waarmee cabaretier Herman Finkers en musicus Hanna Rijken de wetten van ontkerkelijking en secularisatie tarten. In “hun” kerken geen flitsende mediashow maar een gregoriaanse mis en een choral evensong. En toch blijft geen bank of stoel onbezet.
Wel of geen Gouden Eeuw, thatās the question. Volgens de geschiedenisboeken zijn we vooral innovatief en gezegend met een grote handelsgeest, constateert hoogleraar Amade Mācharek. Maar hoe zit het dan met de honderden lijken die nog elk jaar aanspoelen op het strand van Zarzis? āLaten we het gesprek over ons koloniale verleden nu gewoon eens op een volwassen manier met elkaar gaan voeren.āĀ Beeld Dirk Gillissen
Rotterdam mag dan sinds dit jaar niet meer de lijst aanvoeren van armste steden van Nederland, nog altijd leven er 40.000 kinderen in armoede. Uit solidariteit met hen leeft Vanessa Umboh, naar eigen zeggen Rotterdamse bekendste arme, zelf al een paar jaar van 28 euro per week. āMijn kinderen hebben ook geen keuze, snap je?ā