‘Goedemorgen meneer, hoe gaat het met u?’ Een vriendelijk gezicht met guitige ogen kijkt me aan. ‘Kan ik u ergens mee helpen of kijkt u liever op uw gemak even rond?’ Ik sta in een telefoonwinkel en heb, koud terug uit Curaçao (letterlijk), dringend een telefoon nodig. Met abonnement natuurlijk. Voor mij geen gedoe met beltegoed. Dat kostte me op Curaçao een fortuin, maar ik vind het nou eenmaal niks om steeds naar een winkel te moeten voor beltegoed. En ik vind het zelfs belachelijk dat je als journalist tegen iemand moet zeggen ‘ik bel u later even terug, want mijn beltegoed is op’. Maar dat terzijde.

Twee goede vrienden van me zeiden deze week twee bijzondere dingen tegen me. Mijn vriend Jacco zei ‘Jeroen, je moet weer leren om blij te zijn!’ De andere vriend – Remick, een yu di Kòrsou overigens – was voor zijn werk vorige maand in Kroatië en Roemenië en hij zei: ‘Jeroen, daar zijn de mensen nog mensen’.

Het gaat in Nederland én op Curaçao dezer dagen, of liever weken, over politiek. Op Curaçao is het toverwoord integriteit, in Nederland handelt het vooral over integratie.

Ja, laten we bidden dat het vandaag rustig blijft in de Staten. Als het nou de moeder van Jacinta was, of van Schotte, van Dos Santos of welk ander Statenlid dan ook, zou ik zeggen, oké.

Sommige dingen hebben ze in Nederland gewoon beter voor elkaar dan op Curaçao. Ik vat het maar even samen in één term: het verkeer. Dat begint met het transportmiddel. Zo is er natuurlijk de fiets. Fietsen is geweldig. Het is goed voor je, het is goedkoop, want geen belasting, verzekering, brandstof of keuring, je hebt geen parkeerproblemen en je spaart het milieu ook nog eens.

‘De politiek’ lijkt in onze westerse wereld wel steeds verder van de burger af te komen staan. Ergens is dat vreemd. Democratie is een groot recht, zou je zeggen. Dat je als individu mag meedenken over het leiden van een land. Dat je door je stem ook écht een stem hebt. Schitterend toch?