Mijn zoektocht gaat verder. We zijn alweer druk aan het inpakken. Over twee weken keren we terug naar Curaçao. We hebben dan net geen jaar volgemaakt in Nederland.

Ik zit te peinzen over een goed onderwerp voor deze column als de bel gaat. Ik doe open en zie vijf jochies staan, vriendjes van mijn zoon. Of hij mee gaat voetballen bij Jong Brabant. Ik zeg ‘vandaag niet, boys’ en doe de deur dicht. Mijn zoontje zit boven achter de PlayStation. Hij heeft zeer waarschijnlijk zijn oortjes in, want hij heeft de bel niet gehoord, anders had hij nu wel naast me gestaan.

Vorige week moest u mijn column missen. Ik had hem wel geschreven en (op tijd) aangeleverd, maar hij kwam niet door de eindredactie, zoals dat heet.

Twee dingen: het geloof en advocaten. Vooropgesteld, ik ben gedoopt. Ik heb de communie gedaan en ben gevormd. Ik ben ook in de kerk getrouwd en mijn zoontje is ook gedoopt. Verder dan dat gaat het niet. Hij moet het straks zelf maar uitzoeken.

Als je in Nederland zegt dat je naar Curaçao verhuist, dan zijn de reacties vrijwel altijd hetzelfde: “Oh echt? Nou, je hebt daar in elk geval beter weer dan hier.”

Ik begin de dag altijd graag met een krantje. Sinds ik in Nederland ben, heb ik continu proefabonnementen, want ik wil alle kranten opnieuw leren kennen én ik wil me niet voor een of twee jaar vastleggen.