Mijn Koerdische woonplaats Erbil – ja, daar in dat gevaarlijke Irak – is de vijfde meest veilige stad ter wereld. Maar wil je avontuur, stap dan toch maar niet meteen in het vliegtuig.

Soms schrijf je iets dat gevolgen heeft. Daar ben je dan als journalist trots op: je werk heeft tot een verandering of ontwikkeling geleid – of, zoals in mijn geval, tot de veroordeling van een oorlogsmisdadiger. Je onderzoekt en bericht, maar dan ligt de bal bij de rechter. Want de journalist en Justitie hebben allebei hun eigen rol te spelen.

Als je ISIS overleefde, dan zal je er wel mee geheuld hebben. Die beschuldiging leidt in Mosul tot felle reacties op artikelen van de New York Times die een tipje oplichten van hoe dat overleven in de praktijk werkte. Want Mosul kent alleen nog zwart en wit, voor nuance is het veel te vroeg.

Als laatste worden een jaar na de bevrijding van de Iraakse stad Mosul de lichamen geborgen van de ISIS-strijders die er sneuvelden. Maar de identificatie van de lijken van de vijand blijft achterwege. En daardoor belanden niet alleen die ISIS-lijken, maar ook Iraks belofte voor vrede in het massagraf.

Eens een crimineel, altijd een crimineel. Dat is wat je na de recente parlementsverkiezingen in Irak veel hoort. Want de winnaar, Mokhtada al-Sadr, was nog niet zo lang geleden een militieleider die het land in een zwarte periode van wraak en moord stortte.