Een ernstig verkeersongeluk in een Parijse tunnel. Drie doden en twee zwaargewonden. Het leek een verweg bericht, een zaak van alledag. Maar toen bekend werd wie erbij betrokken waren, begon het nieuws steeds meer te leven en zich als een lopend vuurtje over de wereld te verspreiden.

Het mocht weer: op vakantie, zonder beperkingen. Wel met de nodige hindernissen als je vanaf een overbelast Schiphol vertrok. Nog niet iedere land was even gastvrij als het ging om het coronavrij zijn. Sommige landen vroegen nog om een PCR-test en hadden zoals in Marokko nog een mondkapjes plicht. Tenminste dat werd in het vliegtuig aangekondigd, maar eenmaal in het land zelf, bleek dat een loze kreet te zijn geweest. Vrouwen in een boerka hadden daar helemaal geen last van.

Hoewel de motieven verschillend kunnen zijn, begint een oorlog daar waar andere middelen, zoals diplomatiek overleg en sancties, hebben gefaald. Zozeer als politieke leiders overtuigd zijn van het nut ervan en met propaganda de publieke opinie manipuleren, zozeer wordt onder burgers – vaak slachtoffers in die strijd en militairen als kanonnenvoer beroepshalve, dienstplichtig of vrijwillig aan het front – getwijfeld aan de zingeving ervan.

Steeds meer struikelstenen bedekken het plaveisel in Nederland om de namen van de Joden die tijdens de Holocaust in Nederland zijn vermoord weer op te nemen in de samenleving. Ze worden ze niet vergeten en dient het een waarschuwing te zijn dat zoiets niet weer mag gebeuren. Iedere steen die is of wordt gelegd, geeft de pijn en verdriet weer die een oorlog onder burgers kan veroorzaken, maar desondanks zijn oorlogen niet te stoppen.