Ruzies binnen de kerk of geloofsgemeenschap zou je niet verwachten in een gelovig land als Nederland, dat op de wereldranglijst de zeventiende plaats inneemt en moddergevechten toch bittere werkelijkheid blijken te zijn. Gerenommeerde advocaten leven ervan, maar kunnen geen “jackpot” beloven.
Lees verder
Achter de gordel van geweld verloopt het leven in Tel-Aviv als normaal. ’s Morgensvroeg als we ons voorbereiden op een nieuwe dag en naar het nieuws kijken op de televisie begint Ofra te lachen als ze verneemt dat er een Russisch vliegtuig is gekaapt en is geland in Israël. Alsof er al niet genoeg zorgen waren in het land met betrekking tot de problemen met de Palestijnen.
Lees verder
De (politieke) gebeurtenissen in Israël liggen in Nederland op het puntje van de tong. Annexatie van vermeende bezette Palestijnse gebieden blijkt nu een heikel onderwerp te zijn. Voor- en tegenstanders zwaaien met de Palestijnse en Israëlische vlag in Amsterdam en Groningen. (Burger) journalisten schrijven zich blauw om de twee tegenpolen er voordelig uit te laten komen. Factchecking van Christenen voor Israël moet aantonen dat het NOS-Journaal de verkeerde woorden gebruikt als het de oorzaak van het conflict met de Palestijnen in beeld brengt. Het gekibbel is echter een ver-van-mijn-bed-show als je niet in de Joodse staat zelf woont en in de waan van de dag wordt meegezogen. Zo blijkt uit ongepubliceerd werk van Johan van Gelder, die in 2000 zich in Israël vestigde en in zijn virtuele krant verslag deed van de crisis in het Midden-Oosten. De situatie lijkt nu minder hevig te zijn dan twintig jaar geleden, maar net zo min als het Clinton, Barak en Arafat is gelukt de vrede te tekenen, is dat vandaag de dag onder leiding van Benjamin Netanyahu ook niet het geval. Israël blijft in een overlevingsmodus zitten, omdat het weet wat er tegenover staat: totale uitroeiing. Vroeger en nu verschillen niet zoveel van elkaar. Twee bevolkingsgroepen die lijnrecht tegenover elkaar staan en niet weten hoe ze bij elkaar kunnen komen en een buitenwereld die meekijkt.
Lees verder
Hotel “Bruno” in El Salvador lag alweer ver achter me, toen ik op twaalf kilometer afstand van Honduras vastliep in San Marcos. In het donker reden er geen bussen meer. Dat was te gevaarlijk met allerlei schietende gekken in het land. Toen ik mijn inmiddels “gouden” duimpje omhoog hield, stopte een lege taxi. De chauffeur bood me voor de nacht zijn hangmat aan op de veranda van zijn huisje vlakbij de grensovergang. Zijn woninkje stond tegenover een restaurantje, waar grote pannen op het vuur hongerige grenswachten en vrachtwagenchauffeurs verleidden.
Lees verder
Dat Nederland een “bananenrepubliek” zou zijn, suggereert een dodelijk spel tussen burgers en moordbrigades, zoals zich dat heeft voorgedaan in Midden-Amerika. Wie daar is geweest, weet dat dat niet strookt met de werkelijkheid. Nederland heeft veel met bananen. Bijvoorbeeld door er cocaïne in te verstoppen, maar een “republiek” zoals de Stichting Viruswaanzin ons wil doen geloven door bananen op gerechtsgebouwen achter te laten, omdat zij zich in de coronacrisis in de steek gelaten voelt door de politiek, media en rechterlijke macht is in de Midden-Amerikaanse beleving niet helemaal hetzelfde.
Lees verder
Drie nieuwe arbiters met een mr. titel voor hun naam werden gevraagd hier een uitspraak over te doen. Ze hadden drie jaar de tijd en een prikkel in de vorm van een aanmaning nodig om tot een vonnis te komen. Hoewel op voorstel van één van de arbiters eerst een verzoeningspoging zou worden ondernomen, bleek opnieuw dat het bestuur de schijn ophield, want op een gegeven moment haakte het af met als excuus de kosten niet te willen dragen. Hoewel het debat inhoudelijk al was afgesloten, toegezegd was dat een uitspraak zou afkomen als verzoening zou mislukken, openden de arbiters dat weer, omdat er nieuwe vragen zouden zijn gerezen.
Lees verder