Al in de zeventiende eeuw vonden toeristen als de Engelse topambtenaar en dagboekschrijver Samuel Pepys de toenmalige Republiek der Verenigde Nederlanden, die hij overigens zeer bewonderde, een raar egalitair landje waar de kinderen brutaal waren en de vrouwen ongezeglijk. Nu, dik 350 jaar en een anti-autoritaire revolutie later, is die ogenschijnlijke sociale verplatting zover voortgeschreden dat zelfs de woorden die machtsverschillen aanduiden taboe verklaard zijn. Sinds de jaren zestig hebben baas en chef plaats gemaakt voor manager en leidinggevende, medewerker verving knecht, bediende en ondergeschikte en de meerdere bestaat alleen nog in het leger – als hij zich daar niet ook al als coach of mentor onder het maaiveld heeft verstopt. Zelfs de banken en de overheid, toch niet onze beste vrienden, tutoyeren er gezellig op los.