Deze week werden alvast twee dingen duidelijk over de Nederlandse theaterwereld. Een: het thema diversiteit staat eindelijk echt op de kaart en twee: de toneelwereld, hoe klein ook, is hopeloos verdeeld.
We willen maar wat graag geraakt worden, wij Nederlanders. En als we niet zelf geraakt worden, dan willen we anderen wel raken. Ziedaar de twee belangrijkste redenen waarom mensen op zoek gaan naar poëzie.
Van New York tot Seoul schieten Design Factory’s uit de grond. Op deze universiteiten mogen jonge ontwerpers volop experimenteren. Hun producten trekken de aandacht van grote investeerders. Een interview met bedenker Kalevi Ekman.
Op 11 september 1985 vond de grootste treinramp in de Portugese geschiedenis plaats. Bij Alcafache botste een internationale exprestrein op een lokale boemel. Van tientallen passagiers werd nooit iets teruggevonden. Ze waren totaal verkoold in de verzengende vlammenzee.
Deze zomer waren de rapen gaar. In Theaterkrant, huisorgaan van de podiumkunsten, verscheen een artikel, kennelijk mede namens de Raad voor Cultuur. Te lezen was hoe een tot dan toe onbekend gezelschap, genaamd Het Transitiebureau, het nieuwe sectorplan zo’n beetje had voltooid, in dienst van de Raad voor Cultuur. Er was gesproken met veel mensen en nu waren er nog maar zeven dilemma’s over. Het was een kwestie van afvinken en we waren klaar voor de komende jaren.
Tekenen speelt een belangrijke rol in de architectuur en stedenbouw. Het is een manier om de magie van een plek te leren begrijpen. En wordt gebruikt om nieuwe plannen te verkopen. Voor tijdschrift Blauwe Kamer schreef ik een essay waarin ik de verschillende manieren waarop ontwerpers ( computer gegenereerde) beelden gebruiken tegen het licht houd.