De afgelopen jaren was ik gewend geraakt aan de verschijning van de Nieuw-Zeelandse premier Jacinda Ardern. Onlangs trad ze af. Ze liet weten dat ze zich, ondanks haar successen, niet kandidaat zou stellen voor de verkiezingen. Heeft ze dan niks geleerd van de leiders in de Arabische wereld?
Waarom is deze ideologische oorlog met Oekraïne noodzakelijk voor stabiliteit in Rusland zelf?
Suriname. Het land waar ik tussen 2008 en 2013 met veel plezier heb gewoond. Toen ik vertrok was er een positieve mindset, alhoewel de eerste signalen van economische verslechtering al wel zichtbaar werden. Velen geloofden dan ook dat in 2015 Bouterse niet weer opnieuw gekozen zou worden. Helaas, hij werd wel herkozen als president van Suriname. Bij elk bezoek daarna aan Suriname. zag ik de economische situatie verslechteren. Al snel ging de airco uit bij de middenklasse, reizen naar het buitenland werden te duur en op vrijdagavond werd het steeds stiller op Blauwgrond.
Tienduizenden mensen kwamen om bij de aardbevingen deze week in Turkije en Syrië. Terwijl reddingsteams naar overlevenden zochten, gingen ook de vrijwilligers op stap om huisdieren en vee te redden. Zoals de kattenmannen van Ernestos in Syrië. “We zijn de enigen hier die dit doen.”
Vergeleken met de ellende en angst die de Oekraïners nu al bijna een jaar doormaken als gevolg van de Russische agressie tegen hun land is mijn ergernis klein bier. Toch heeft die oorlog in Oekraïne ook serieuze gevolgen voor mij. Ik durf mijn reis langs alle lidstaten van de EU niet af te ronden in Bratislava.
“Herinner je je nog dat we in LA waren?”, vroeg mijn vrouw me, en jawel ik weet nog goed hoe we in januari 2018 naar de muziekbeurs NAMM gingen voor optredens, en dat we rondreden op zoek naar een parkeerplek. We waren verbaasd dat er eindeloze rijen tentjes stonden met daklozen. “Now it is the same in the capitol, Sacramento.”