De veroordeling van activisten en journalisten in een pijnlijk showproces geeft een inkijkje in de autocratie-in-wording in Iraaks-Koerdistan. En kan tevens de aanzegger zijn van een nieuwe vrijheidsstrijd.
Een mislukte reddingsactie of een moord op gijzelaars? Landjepik of een operatie tegen terrorisme? De Turken zijn weer op oorlogspad in Irak. Wie houdt hen eigenlijk nog tegen?
Een heuse zelfmoordgolf plaagt de Yazidische gemeenschap in Noord-Irak. Sinds het begin van 2012 pleegden er 12 jongeren zelfmoord. De oorzaken hiervan zijn te vinden in het ontbreken van gedegen psychosociale hulp, werkloosheid, uitzichtloosheid in bestaan, en een half decennium wonen in tenten. Het politiek geneuzel tussen allerlei partijen om controle over Sinjar maakt dat maar weinigen er naar terugkeren.
Khaled al-Asaad werd in 2015 door IS onthoofd. De archeoloog werkte 40 jaar in Palmyra, en bracht zijn laatste uren in vrijheid door met het verstoppen van de schatten van deze eeuwenoude stad. Na 6 jaar is zijn lichaam eindelijk terecht. Ook is er een film over deze beschermengel van Palmyra gemaakt.
Wie het laatst lacht, lacht het hardst. Dat ondervond Juli Briskman, een nu 53-jarige marketing specialiste uit Virginia, de Verenigde Staten. In 2017 ging zij wereldwijd “viral” met een foto waarop ze al wielrennend de middelvinger opstak naar Trumps konvooi. De voormalige president verliet op dat moment zijn golfclub in het plaatsje Sterling, en werd – zoals altijd – gevolgd door een entourage van journalisten en paparazzi.
Achttien jaar na de ommekeer in hun land, zijn Irakezen hun corrupte leiders zo zat dat ze om Saddam Hoessein roepen. En dat zijn nota bene de vroegere slachtoffers van de verjaagde Iraakse dictator.