Iedereen is het spuugzat, die eerste pandemie in ons leven, met de beperkingen die daar het gevolg van zijn. Het goede nieuws is dat er een hoop is om je op te verheugen. Niet alleen grote dingen, maar ook kleine dingen.

Het is voortmodderen tijdens deze coronacrisis. Zonder perspectief is het een ontmoedigend, demotiverende exercitie geworden.

Ik zie ze nog zitten in het Ghion Hotel in Addis Abeba: bijna bejaarde stellen uit Spanje en de VS met een baby van enkele maanden. Als aspirant-adoptieouder uit Nederland zag ik het met lede ogen aan. In het belang van het kind mag je in ons land niet ouder zijn dan 46 op het moment van adopteren. Een kind jonger dan een jaar adopteren is vrijwel uitgesloten. Er moet immers onderzoek gedaan worden naar de achtergronden van het kind.

Niet alleen die rellen, maar ook de vaccinatiechaos, de kinderopvangtoeslag, het bedonderen van de Groningers, de racistische leugenaars en ophitsers als Geert Wilders en Thierry Baudet, Amazon diensten die als troost gebruikt worden, de beschamend armzalige vertoning bij minderjarige vluchtelingen uit Griekenland, zelfs de global warming… de hele zooi is mijn schuld en die van u.