Kurt Wagner ziet Lambchop als een soort familie. Iedereen mag er in- en uitlopen en muzikaal mee experimenteren, op voorwaarde dat je je een beetje gedraagt.
De muziek van Lambchop werd nogal eens aangeduid als alt-country, maar bevat inmiddels ook invloeden uit postrock-, soul- en zelfs loungemuziek. Daar komt nu met het nieuwe, veertiende studio-album ‘showmuziek’ bij, breed uitwaaierende orkestraties met piano en blazers.
Kurt Wagner schrijft zijn liedjes gewoonlijk op gitaar. Eind 2019 experimenteerde hij met de technische mogelijkheden die het omzetten van gitaar via MIDI naar piano bood. Dat was een openbaring. Hij kon ineens akkoorden en melodieën rangschikken en bewerken zonder de beperkingen van op gitaar schrijven.
Toen borrelde het idee op van orkestrale showmelodieën, musicalmuziek, iets in die geest. Hoewel naar eigen zeggen niet per se een liefhebber, uitgezonderd sommige dingen uit The Great American Songbook, wat werken van Tom Waits of vroege Randy Newman en een paar songs van George Gershwin, had Kurt Wagner altijd al nummers met een dergelijk soort gevoel willen maken, maar vond hij zijn vaardigheden daarvoor tot nu toe te beperkt.
Om een lang verhaal kort te maken: er werden wat bekenden voor het project enthousiast gemaakt, eerst beats leverancier Twit One en vervolgens Ryan Olson (bekend van Gayngs en Poliça) en Andrew Brode. Oude vriend James McNew van Yo La Tengo zegde zijn contrabas toe en op speciaal verzoek van Kurt werd, de voor Lambchop nieuwe man, koperblazer C.J. Camerieri door Olson toegevoegd. Jeremy Ferguson functioneerde in dit geheel naast Ryan en Andrew als co-producer en technicus.
Met showtunes als uitgangspunt experimenteerden Kurt, Ryan en Andrew, gedrieën de drijvende kracht binnen het project, over en weer. De teksten werden vervolgens gemaakt op basis van de sfeer van elk stuk. En soms ook niet, dan waren het arrangement en de titel genoeg om de liedjes te laten spreken, betoogt Kurt in het persbericht bij het album. Aldus leidden lounge piano en soulvolle blazers tot het tekstloze ‘Papa Was A Rolling Stone Journalist’, een briljante woordspeling en titel.
De muzikale interacties en experimenten hebben geresulteerd in een serie bijzondere songs, waarin de ankerpunten de piano en de prachtig gedragen vocalen van Kurt Wagner zijn. Lang aangehouden blazerspartijen leveren de vleugels die de muziek optillen naar de sterren van de denkbeeldige showhemel. Of dit alles in overeenstemming is met de albumtitel, dat maakt niet uit. Wat telt is dat Kurt Wagner met Lambchop steeds weer onbevreesd nieuwe wegen durft in te slaan, en daarmee weet te overtuigen. Op eerdere albums stuurde hij zijn stem nog door de auto-tune. Nu croont hij met gevoel voor traditie, zoals in ‘The Last Benedict’, over het Amerikaanse ontbijt- of brunchgerecht Eggs Benedict, dat soms als culinaire (?) uitdaging bij kookwedstrijden wordt opgevoerd. ‘The Last Benedict’, door Lambchop opgediend met galmende operastem op de achtergrond, mag in ieder geval door, met stip. Net als de rest van het ‘Showtunes’ menu.
Lambchop – Showtunes
City Slang / Konkurrent
Foto Kurt Wagner © Angelina Castillo
