Laura: “Het is moeilijk uit te leggen waarom. Ik schaamde me en hoopte dat het vanzelf wel over zou gaan. Incontinent van urine hoor je wel vaker, maar zo jong al incontinent van ontlasting!? Ik wilde er gewoon niet aan. Dus sprak ik er met niemand over, zelfs niet met mijn man. Ik leerde allerlei truckjes aan om het te verbergen. Heel vaak het toilet gaan bijvoorbeeld. En niet ontbijten. Want vlak na het ontbijt, als mijn stoelgang op kwam, was het ’t ergst. Vroeger at ik graag warme pap, maar warme vezels…dat wil wel! Het werden al snel witte boterhammen. Lange strandwandelingen of uitgebreid winkelen deed ik ook niet meer. Maar het allerergst waren files. Het is vréselijk om vast te zitten in een auto, als je je ontlasting niet op kunt houden…
Het begon na de bevalling van mijn eerste kind. Ik dacht dat het met wat rust, vanzelf beter zou worden. Maar dat gebeurde niet. Het werd juist steeds erger. Vooral ’s ochtends, als ik de baby in bad deed. Het warme water aan mijn handen werkte laxerend… Badderen eindigde steevast in rennen naar het toilet. Op de na-gym cursus, had ik bekkenbodemoefeningen geleerd. Die probeerde ik te doen. Ondertussen hield ik mijn man zoveel mogelijk op afstand. Ik was vaak chagrijnig en had weinig zin om te vrijen. Ik voelde me vies. Ook als ik na een ongelukje uitgebreid douchte, ging dat gevoel niet weg.
Toen ik weer ging werken, werd het steeds moeilijker om te doen of er niks aan de hand was. Ik had immers niet overal een toilet bij de hand. En als ik het voelde aankomen, dan moest ik, en wel metéén! Gelukkig had ik op het werk een reserve uniform. Zo heb ik heel wat ongelukjes opgelost. Maar ik zal nooit vergeten hoe het ‘mis’ ging bij een aanhouding. Toen de man was weggevoerd, vroeg mijn collega: Rook je dat, volgens mij hij had in zijn broek get! Ik wist me geen houding te geven want ik was het die ze rook!
Een paar maanden later was ik met mijn dochter voor controle bij de huisarts. Tussen neus en lippen door floepte het eruit. Ik kan mijn ontlasting niet zo goed meer ophouden… Ze nam het heel serieus en binnen een week kon ik terecht bij het bekkenbodemcentrum in Leiderdorp. Maar eerst moest ik het aan mijn man vertellen. Hij reageerde heel goed. Hij verzekerde me dat ik voor hem nog altijd dezelfde Laura was, incontinent of niet. Samen zijn we een intensieve periode van onderzoeken ingegaan. Vrijwel meteen werd ‘grote schade aan de kringspier’ geconstateerd. Ik bleek tijdens de bevalling volledig uitgescheurd. Maar omdat de huid aan de buitenkant heel was gebleven, hadden de artsen het niet gezien. Bijna een jaar heb ik rondgelopen met een totaal ruptuur!
We werden doorgestuurd naar een ziekenhuis in Maastricht. Nog meer testen en onderzoeken. Ik kon geen klysma meer zien! In de wachtkamer raakte ik aan de praat met een medepatiënt. Ook zij was incontinent van ontlasting sinds de bevalling van haar zoon. Haar huisarts had het nooit serieus genomen, tot ze een nieuwe kreeg. Haar zoon was ondertussen veertig 40 jaar. Ik vond het zo confronterend. Die vrouw had ik kunnen zijn! Gelukkig heb ik nu alweer jaren een neurostimulator met een pacemaker in mijn bil. Ik krijg kleine stroomstootjes die mijn kringspier zoveel mogelijk gesloten houden. Het blijft een kwestie van snel zijn, maar ik heb nu zeker vier minuten. Mijn uniformdienst heb ik in moeten ruilen voor een administratieve functie. Mijn incontinentie zat te veel in de weg. Dat was even slikken, net zoals de verplichte keizersnee bij mijn tweede kind. En het feit dat we niet meer kunnen vrijen zonder glijmiddel omdat ik niet meer vochtig word. Maar ik hoef het allemaal niet alleen te doen. Vanaf het moment dat ik mijn man vertelde wat er aan de hand was, heeft hij me gesteund. Mijn incontinentie staat niet langer tussen ons in.”
Bert: “Toen ze vertelde wat er aan de hand was, schrok ik natuurlijk. Incontinent sinds de bevalling? Waarom had ze dat niet eerder verteld? Maar al snel begreep ik haar schaamte. Zij zag zichzelf al rondlopen met een luier… Ze kon het ook extra makkelijk verbergen omdat ik onregelmatige diensten werk. We leven soms aardig langs elkaar heen.
Achteraf vielen wel allerlei dingen op hun plek. Dat Laura niet meer wilde vrijen bijvoorbeeld. Ik dacht eerst dat het met de bevalling te maken had, de spontaniteit was eraf… Ook raar, vond ik haar reactie op files. Waar ze vroeger gewoon rustig bleef, kon ze nu erg geïrriteerd worden. Ik begreep er niks van. Vanwaar die haast? Nu snap ik dat! Ik denk nu met haar mee. Als we een stuk met de auto moeten, stoppen we regelmatig bij een tankstation, zodat we niet voor verrassingen komen te staan. We houden eigenlijk altijd rekening met Laura’s incontinentie, want ze heeft nu eenmaal een beperking. Ik kon dat vrij snel accepteren. Als persoon is ze immers niks veranderd.
Het moeilijkst vond ik de medische mallemolen waar we in belandde. Vanaf het moment dat Laura vertelde over de incontinentie, ging het heel snel. Onderzoeken, testen, gesprekken met artsen, operatiemogelijkheden… Elektrodes bij het ruggenmerg, een nieuwe kringspier, een pacemaker? Zoveel keuzes! We hebben alles overlegd, maar zij moest beslissen. Het is tenslotte haar lichaam. Het werd de neurostimulator, en toen die eenmaal geplaatst was, keerde de rust snel terug. Laura werd ook actief voor de patiëntenvereniging PVVN, wat haar erg goed heeft gedaan. Ze wil met haar ervaring anderen helpen. En wij zijn ook weer intiem als vanouds. Het was een flinke hobbel. Maar we zijn er samen goed uit gekomen.”
De Patiënten Vereniging Voor Neurostimulatie is er voor mensen die behandeld worden met, of informatie willen over, neurostimulatie bij o.a. incontinentie.
