Een heleboel nieuwe skills heeft ze geleerd, in de wildernis van Nieuw-Zeeland. Zoals: vuur maken, met pijl en boog geitjes schieten, een geweer bedienen, dieren villen en hun huiden bewerken tot jasjes en dekens. Het zat altijd al een beetje in haar bloed, dat avontuurlijke. Als kind was ze jarenlang lid van de scouting. Toen ze wat ouder werd, vertrok ze met haar backpack naar India, waar ze verliefd werd op de dertig jaar oudere Nieuw-Zeelandse Peter. Peter en zij werden verliefd en vatten het plan op in Nieuw-Zeeland in de natuur te gaan wonen. Ze verkochten al hun bezittingen en bepakt met slechts een rugzak en emmertjes met een beetje proviand trokken ze de natuur in. ‘Into the Wild’ werd realiteit. Slapen doen ze in een superklein tentje waar een dun matrasje dienst doet als bed. Ook leegstaande hutjes in nationale parken vormen soms maandenlang een geschikt onderkomen voor de twee. Het soort eten dat ze in de emmers vervoeren: thee, bloem en rijst. Als de emmers leeg zijn, vullen ze deze aan in de bewoonde wereld, niet zelden uren lopen ver weg. Ze kopen boodschappen van de rente van hun spaargeld. Ze geven ongeveer 35 euro per maand uit aan ‘vaste lasten’. Soms tokkelt Miriam op een gitaar om wat geld voor boodschappen te verdienen. Maar veel kan ze toch niet meesjouwen, de wilde natuur in, dus het geld dat ze daarmee verdient is meer dan genoeg. Bovendien jaagt Miriam, en schiet ze geitjes, possums (ja, echt!) of konijnen, die Peter vilt en verwerkt tot een voedzame maaltijd. Soms trekken ze er een tijdje op uit, soms blijven ze een paar maanden op één plek. Maar alle plekken hebben met elkaar gemeen dat er amper andere mensen of beschaving in de buurt te vinden zijn.
De schoonheid van de natuur
Wat bezielt Miriam en Peter om zo’n primitief leven te leiden? De pracht van de natuur, waarvan ze in alle glorie kunnen genieten. De ultieme rust die deze leefstijl met zich meebrengt. En die louterend werkt op de geest. Contemplatie. Het volle hoofd dat langzaamaan rustig wordt, het lichaam dat gedwongen wordt mee te bewegen op het ritme van de natuur. Nieuwe gedachtes en ideeën die ver weg van de beschaving vorm krijgen, filosoferen over het leven. Nieuwe vaardigheden leren. Het lichaam dat steeds sterker wordt. En: op zoek naar het grote avontuur, op zoek naar plekken waar niemand eerder is geweest. Of in ieder geval heel weinig. En ja, het avontuur vinden ze. Tussen de hoge bomen, op bijna onbegaanbare bergen, tijdens enorme regenbuien, in de winterse kou die alles stillegt. Wadend door woeste rivieren, schuifelend over hangbruggen, wandelend langs de trail die heel Nieuw-Zeeland doorkruist; niets houdt hen tegen. Nou ja, de natuur. Soms. Als wandelen door de aanhoudende regen niet verstandig is, bijvoorbeeld.
Als warme broodjes over de toonbank
Miriam beschreef haar avonturen in het boek ‘Mijn leven in de wildernis’, dat een aantal weken geleden verscheen. Meteen stond het in de Bestseller Top 60, en terecht. Miriams leven is zó ver van-je-bed-show, dat je niet anders kunt dan de pagina’s vreten. Ook, of misschien wel, juíst als je deze lifestyle allesbehalve aantrekkelijk vindt, is dit een must read. Waarom? Omdat je met Miriam mee op avontuur mag, terwijl je zelf nog even van je gin sipt vanuit je comfortabele ligstoel. Omdat het ongelooflijk is, waar Peter en Miriam met hun volle verstand telkens weer aan beginnen. Omdat dit een verhaal is zoals je nog niet eerder hebt gelezen. Maar ook, of misschien vooral, omdat het je laat nadenken over je eigen leven. Hoeveel heb jij nodig om comfortabel te zijn? Hoe primitief mag het worden, wat jou betreft? Welke skills zou jij kunnen of willen ontwikkelen, daar in de jungle? Waar ligt jouw grens? Zou je überhaupt zonder je mobieltje kunnen? Best leuk om eens mee bezig te zijn, dit soort vragen.
‘Mijn leven in de wildernis’ is een geweldig avonturenboek, geschreven door een stoere, nuchtere Hollandse. Miriam. Serieus. Wat een stoere chick is dát.
Mijn leven in de wildernis, van de Achterhoek naar Nieuw-Zeeland, Miriam Lancewood
