Nadat zij haar man heeft verloren besluit Fern (Frances Mc Dormand) in haar kleine camper er op uit te trekken. Zij laat alles achter zich en rijdt de verre horizon tegemoet in het rauwe maar prachtige en weidse berglandschap.
De film is gebaseerd op een boek van Jessica Bruder. Mc Dormand trekt ruim een half jaar in haar eigen camper door Amerika om het Nomaden leven écht te leren kennen.
Outdoors
In de film zien we Fern allerlei kortstondige baantjes doen om wat geld te verdienen. We zien haar bij Amazon.com, in een fastfood diner en als schoonmaakster in een camping. Groot is het contrast tussen het ingesnoerde anonieme werk in een gigantische hal bij Amazon.com en de vrijheid die ze ervaart in de outdoors van de Verenigde Staten. Onderweg ontmoet Fern allerlei andere rondreizigers of echte nomaden (geen beroeps acteurs) die vaak geen geld meer hebben om een huis te betalen. Dit is een gevolg van de economische crisis van 2008.
Eenzaam
Het valt op dat er een grote saamhorigheid heerst tussen de Nomaden onderling. Zij zoeken elkaar op en vertellen ervaringen bij een groot kampvuur. Het lijkt allemaal idyllisch, maar soms zien we Fern steenkoud in haar bed liggen rillen onder een stapel dekens. Onderweg vraagt een meisje of Fern eenzaam is. Ik ben niet ‘homeless’ maar ‘houseless’, antwoordt zij. Dat is wat anders.
Zij ontmoet allerlei bijzondere mensen op haar reis. Zoals Dave een oudere zachtmoedige man, die haar erg leuk vindt. Swanky een wijze vrouw, die de laatste maanden dat zij nog leeft in de natuur wil doorbrengen. En op het eind vertelt Bob, een oude nomade met grote grijze baard zijn trieste maar ook hoopvolle persoonlijke verhaal.
Frances Mc Dormand speelt Ferne niet, maar is haar gewoon. Zo natuurlijk, echt, sterk en kwetsbaar tegelijk. Zij benaderde Chloé Zhao om het boek te bewerken van Jessica Bruder.
Mc Dormand, is de vrouw van Joel Coen. Samen met zijn broer Ethan maakt hij deel uit van de vermaarde Coen filmbroeders. Bekend van Fargo en No Country For Old Men.
Nieuwe norm
Nomadland toont de eenzaamheid, de pijn van het verwerken van persoonlijk verlies, maar ook de grote vrijheid en de voldoening in het ervaren van schoonheid in de onbegrensde natuur. Knap is dat Zhao met veel gevoel en compassie filmt, maar nooit sentimenteel wordt.
Het is een hoopvol teken dat deze gevoelige, ontroerende en wijze film de Oscar wint. Drie zelfs: beste film, beste regisseur en beste actrice. Het is misschien een utopie, maar wat zou het aangenaam zijn als na de Coronapandomie een integere en natuurlijke film als Nomadland de nieuwe norm gaat worden. Pure en echte emoties in plaats van effectbejag en vaak commercieel en zinloos amusement.
Foto: Jaap Mees
