Na de recentelijke stemming in de Tweede Kamer over het in al in 2021 aangenomen voorstel tot wetswijziging van de Wet Dieren kan niemand het nog ontgaan: landbouwdieren zijn de klos. De PVV is gedraaid in haar stelling en danst nu naar de pijpen van BBB’s agro-vrouw Caroline van der Plas. Want er moet rekening worden gehouden met de gevoelens van de partijen waarmee je aan de formatie-tafel zit, aldus Geert Wilders in een reactie op de vraag van Esther Ouwehand in de Tweede Kamer afgelopen week. Hij vond dat er een goed alternatief van VVD en D66 op tafel lag, beter zelfs (?) dan dat van de Partij voor de Dieren.
Gezwicht voor agro-belangen
Volgens Wilders blijft met dit alternatief na een aantal jaren nog steeds een veeteelt-industrie in Nederland overeind staan, maar door zijn gedraai wel ten koste van vee-dieren die aangepast blijven worden aan het systeem waarin ze gehouden worden (opgepropt in stallen en schuren), waarvan nog steeds lichaamsdelen afgesneden mogen worden, en de dieren dus geen wettelijke bescherming genieten. Staartjes, snavels, testikels, tenen, ze zitten nu eenmaal allemaal in de weg van de veeboer. En daarmee werd weer duidelijk dat een politicus gezwicht is voor de belangen van de agro-industrie en dit keer ook het eigenbelang het won: kunnen meeregeren in een aankomend kabinet. De 600 miljoen dieren die we jaarlijks laten slachten in Nederland eten we toch op. Dus, wat zou het. Toch meen ik bij Wilders iets te zien: hij weet dat wij het weten. Zoals de meesten heeft ook hij geen ruggengraat. De macht lonkt.
En niet alleen de dieren, ook maatregelen die EU-landen ‘groener’ moeten maken, zoals overmatig pesticidegebruik aan banden leggen die leefomgevingen vervuilen, worden weggeschoven om agrarische bedrijven te vriend te houden. Het geweld van de trekkerboeren tijdens de boerenprotesten in onder meer Brussel heeft hierdoor lonend gewerkt. Als je maar door blijft douwen met je trekker. Ook de goedgekeurde EU-natuurherstelwet dreigt het kabinet in eigen land overboord te gooien. Het is glashelder: de agro-belangen winnen het steeds weer. En de verliezers zijn de dieren en het kwetsbare waarvoor gezorgd moet worden.
Eetbare dingen
Vierduizend varkens zijn laatst levend verbrand in een varkensstal in Noord-Brabant. De brand was dit keer waarschijnlijk aangestoken, maar los daarvan is er iedere paar weken wel een stalbrand. De vaak duizenden dieren kunnen geen kant op. Agro-vrouw Caroline van der Plas doet het weinig. “Varkenshouders geven vaak aan dat zij de dieren aantreffen alsof zij in hun slaap zijn overleden”, schreef zij toen nog als chef-redacteur Pig Business en Pluimveeweb in 2020. Het komt haar goed uit de dieren als objecten te zien ten behoeve van de mens. Eetbare dingen waarmee geld te verdienen valt.
Er schort een hoop aan zo’n houding ten opzichte van dieren in de intensieve veeteelt. En Van der Plas is niet de enige. Dankzij haar BBB en consorten kunnen dierensadisten verder hun gang gaan, las ik deze week in de HP De Tijd-column, een voltreffer, van Max Pam. TV-campagnes, zoals ‘boeren houden van koeien’, waarin je dolgelukkige schone koeien in schone stallen en al huppelend in de wei voorbij ziet komen, laten uiteraard niet de uitbuiting, verkrachting en het na de geboorte direct weghalen van kalveren bij de moeder zien. In plaats daarvan zie je een prachtig en zoet filmpje. Misschien ook wel om je niet schuldig te laten voelen over je blok kaas bij de borrel of een romige cappuccino.
Gruwelijke misstanden
We weten het allemaal echt wel: diervriendelijke veehouderij is een contradictio in terminis. Als een koe zes jaar is, is ze uitgemolken en eindigt ze in de slacht. Maar een koe kan wel 20 jaar worden, net zoals een hond of een kat. Aan het einde van hun uitgebuite leven gaan landbouwdieren allemaal naar een slachthuis. Dat daar de regels niet altijd nauw worden opgevolgd en de dieren weer de klos zijn: ze worden geslagen, nog levend in kokende baden gehangen, krijgen electro-shocks toegediend, weten we inmiddels ook. Ook is inmiddels bekend dat vee-dieren op transporten naar andere landen lijden, zelfs zwanger en urenlang in een nauw hok. En dat achter de schermen jonge kalfjes tijdens hun bootreis naar een Europees land worden mishandeld. Heimelijk opgenomen beelden tonen opnieuw gruwelijke misstanden in de kalfsvleesindustrie aan. Op de beelden van Zembla zag ik dat de jonge dieren werden geslagen met spatels en zelfs bekogeld, omdat een kalfje niet deed wat ze moest doen. Verschillende ministers beloven al jaren beterschap, maar daar komt nauwelijks iets van terecht.
Bidden met boeren
Dat we in een land wonen met christelijke wortels zegt niets. In het rentmeesterschap is toch geen plaats voor bio-industrie waar het dier gereduceerd wordt tot een ding zonder enig gevoel, zou je denken. Dat landbouw-minister Piet Adema namens de ChristenUnie biddagen met boeren houdt en een reeds aangenomen wetsvoorstel dat moet zorgen voor dierwaardigheid niet uitvoert en met snode plannetjes komt om het te omzeilen, laat onbeschaamd de Homo Hypocritus in hem zien.
Ondertussen is er vogelgriep geconstateerd in Amerikaanse koeien en geiten, iets dat wetenschappers eerder dachten dat dat onmogelijk was. Zoals elke Amerikaanse toestand zal deze ook wel weer overwaaien naar Nederland. Inmiddels zijn bij meer dan vijftig wilde diersoorten besmettingen gevonden, waaronder vossen, beren, zeeleeuwen en pinguïns op Antarctica. Ook hier is de veroorzaker van dit dierenleed de mens: de hoog pathogene variant (zeer besmettelijke variant met ernstige ziekteverschijnselen) van vogelgriep is decennia geleden ontstaan in een Chinese pluimveehouderij en heeft zich als een vloek over de wereld verspreid.
We moeten niet af van het woord ‘dier’ zoals de filosoof Eva Meijer deze week vreemdgenoeg voorstelde in haar column in NRC. Woorden verwijderen uit de taal is nooit een oplossing tegen onrecht. Nee, we moeten af van onze minachting van dieren, in het bijzonder van vee-dieren.
Uit die dodelijke cocktail van onverschilligheid en minachting komen fanatici voort. Hopelijk komt er gauw genezing in de vorm van educatie, verbeelding en inleving. In een samenleving kunnen we niet zonder die drie.
Beeld: Agnus Dei, Francisco de Zurbarán – Own work, Public Domain, via Wikimedia Commons. Museo del Prado, Madrid.
