CocoRosie live in het Holland Festival: opvallend toegankelijk en stevig, en dat geldt ook voor het festival zelf
Recensie door Wijbrand Schaap.
Recensie door Wijbrand Schaap.
Wat als 200 van de grootste denkers en dichters die deze planeet de afgelopen eeuwen heeft gekend nu eens gewoon een van ons zouden zijn? Een gewone vreemdeling op een bus, of je taxichauffeur, of een skater? Of een zingende tijger in een supermarkt? Julian Rosenfeldt maakt die gedachte hoor-, voel- en bijna tastbaar in de mega-installatie Euphoria in het Holland Festival. Het is een van de indrukwekkendste dingen die ik de afgelopen jaren heb meegemaakt. Recensie door Wijbrand Schaap
Op een zondagavond in juni 1983 zag ik op de VPRO tv een rechtstreeks verslag van het Holland Festival in Amsterdam. Het thema van deze avond luisterde naar de, zo zou al spoedig blijken, alleszeggende naam Aanvallen van Uitersten. Volgens de organisatie was het bedoeling “een kleine verbouwing aan te richten in het fatsoens- en normenkamertje van het publiek”. Ik wist niet helemaal zeker wat mij te wachten stond, zittend voor de tv, maar ik had wel een vermoeden.
Stockhausen componeerde voor zijn opera Licht 30 uur muziek. Onuitvoerbaar. Totdat regisseur Pierre Audi er zijn tanden inzette, het Koninklijk Conservatorium er 2 jaar voor repeteerde en nog honderden anderen samenwerkten voor 15 uur tijdens 3 dagen in de Gashouder. Megalomaan? Ja. Briljant? Soms. Met onverwachte hoofdrol voor onze kinderkoren.
Regisseur Krystian Lupa koppelt Het Proces van Kafka tijdens het Holland Festival aan de Poolse actualiteit. Deprimerende kost zonder positief slotakkoord maar wel met veel artistiek naakt.
Wonderkind Colin ‘Kyteman’ Benders toverde de grote zaal van het Concertgebouw om tot een grote tintelende massa van elektronische ritmes en klanken. Jammer dat hij melodisch niets te melden had, want dat niets klonk wel erg lekker.