Al maandenlang zie ik op mijn Twitter-tijdlijn fotos van jonge vrouwen voorbij komen. Van Iraanse vrouwen, geplaatst door bezorgde Iraniërs in Nederland. Vrouwen opgepakt door de Iraanse autoriteiten, verdwenen, niemand weet waar ze verblijven, familie en vrienden vrezen het ergste. Dochters, moeders, zusters, vriendinnen, zij worden gestraft omdat ze in vrijheid  en gelijkheid willen leven en niet bang zijn om hiervoor uit te komen. Vrij om geen hijab te dragen, vrij om hun mening te uiten, vrij om op social media de wereld getuige te laten zijn van het brute geweld waarmee het Iraanse regime de eigen bevolking terroriseert.

“War Is Over! If you want it. Happy Christmas, John & Yoko,” schreeuwde het hoopvol vanaf grote reclameborden in elf wereldsteden. Het was 15 december 1969 en The Beatles-zanger John Lennon en zijn vrouw Yoko Ono lanceerden de vredescampagne War is Over (if you want it). In de straten van Londen, New York, Parijs, Los Angeles, Rome, Toronto, Athene, Hong Kong, Amsterdam, Berlijn en Tokyo verscheen de vredesboodschap op gebouwen en muren. Het kwam in een tijd waarin de Vietnam-oorlog voortwoekerde zonder einde in zicht.