Wil je mijn werk steunen? Laat je waardering dan blijken door een donatie te doen! Zo kan ik mijn werk voortzetten en help je onafhankelijke journalistiek in stand te houden.
De Nieuwstad in Groningen bestaat over twee jaar 675 jaar en in 2123 zelfs 775 jaar als dat wordt gehaald. Dat zou onopgemerkt voorbijgaan als je het niet weet. En niemand schijnt het ook te weten in de straat met de duurste meters, want er wordt verbaasd opgekeken als het wordt gezegd. Het lijkt op een nietszeggende straat waar je onverstoorbaar aan voorbij loopt, maar als je erdoorheen loopt, komt de geest uit de fles.
Het zijn van die onbekende lieden, die je wel hoort maar niet ziet; stadsbeiaardiers die hoog in hun toren bespelingen geven. Het zijn eigenlijk stadsmuzikanten, die in het verre verleden toen er geen radio of televisie was de markten muzikaal dienden op te luisteren. Die traditie wordt vanaf de zestiende eeuw nog steeds in ere gehouden. Vandaar dat het ook een erebaan is.
Wie naar Praag, Berlijn of Amsterdam gaat, bemerkt dat synagogen al lang niet meer exclusief voor het uitoefenen van religieuze verplichtingen in Joodse handen zijn, maar trekpleisters zijn geworden voor toeristen, waarin educatie een belangrijke plaats heeft ingenomen. De grote synagoge in Groningen hoort daar met als eigenaresse, Stichting Groninger Kerken, ook bij, maar is in zoverre bijzonder dat eenderde deel van de ruimte met een wankel bestuur nog serieus als synagoge in gebruik is. Een opmerkelijk verhaal over een omstreden gebouw met twee gezichten.
De Groene Kustweg, een toeristische route langs de kust van Nederland, Duitsland en Denemarken is op sterven na dood. Pogingen om de route uit het slop te trekken en weer op de internationale route te zetten zijn gestrand. Plannen om een Europese subsidie binnen te halen zijn om zeep geholpen door een ruzie in de kring van adviseurs en bestuur.
Tussen alle berichtgeving door over het bloedige geweld tussen Israël en Hamas was een bijzonder geluid te horen van directeur politieke zaken, Han ten Broeke, van het Centrum voor Strategische Studies in Den Haag. Het bleek dat hij in tegenstelling tot andere experts zich een afgewogen beeld eigen had gemaakt als het ging om de valse noot van de pro-Palestina-demonstraties in Europa.
Hij heet Jozef (Joop of Joe) Vissel, is een gepensioneerd fotograaf (‘van 17 tot 71 jaar’) en woont sinds 1960 in Sydney, Australië. Wat ver weg lijkt, komt dichterbij als hij onthult in Groningen geboren te zijn en als kind de Tweede Wereldoorlog ternauwernood te hebben overleefd. Dat kon omdat zijn moeder, Rika van Gelder, voordat zij met haar man Jakob Vissel naar Auschwitz werd gedeporteerd en daar werd vermoord, Joop en zijn broer Leo, in handen van het verzet wist te krijgen.