Dan zit er opeens een heel ander publiek in het Amsterdamse Muziekgebouw aan het IJ. Gamers. Of liever gezegd: developers. En hardcore nieuwemuziekaficionados. “Ik kom alleen voor Maze”, zei mijn buurman nukkig. Hij kwam voor het muziekensemble. Niet voor de games, dus, niet voor de computergraphics. En misschien ook niet eens voor Claron McFadden. Die beroemde, hyperplooibare operazangeres die in Oikospiel II: Heat Cantate de rol zingt van een investeerder in computergames.

Allereerst moeten de stoelen uit de zaal van het Muziekgebouw aan ‘t IJ. Dan maar wat ongemak, die twee uur die Octavia E. Butler’s The Parable of The Sower duurt. Het zou in ieder geval zorgen voor wat gedeelde smart, en mogelijk wat onwennig swingen. Want zoals het nu ging, die eerste avond van Toshi Reagon’s debuut op het Holland Festival, dat wens je niemand toe.

Niets is zo definiërend voor ons als onze smaak. En dan vooral de smaak op muziekgebied.

Natuurlijk hebben we Chriet Titulaer. Maar daar houdt het wel een beetje mee op.

Menno Pols, verslaggever van De Gelderlander, kreeg dit jaar geen accreditatie (vrijkaart en andere voordelen) voor het driedaagse festival Manana Manana in Vorden. Reden: een artikel van zijn hand, vorig jaar, over de geldstromen binnen de club achter het festival. Die club verdient miljoenen met vooral de Zwarte Cross, met 220.000 verkochte kaarten het grootste festival van Nederland. De accreditatie is wel verleend aan collega’s bij dezelfde krant.

Onze Thea Derks heeft donderdag 7 juni een paar uur naar een stoplicht zitten kijken en constateerde dat de muziek beter was. Het gebeurde tijdens de opening van het Holland Festival 2018.