Eindeloos babbelen aan de keukentafel. Tijdens het koken. Meer doen ze niet, de broer, de zus, de ex, de twee schoondochters en de moeder van de familie Gabriel. Over recepten, over de oude piano. Over Thomas, de broer die aan parkinson overleed, over zijn vrouw, die wegens mantelzorg geen tijd had om haar artsendiploma te verlengen.

Eindelijk. The Nation, de hyperactuele theaterserial waarmee het vernieuwde Nationale Toneel, sorry Theater, zich aan het land presenteert, voelt als een verfrissende plens water op een zompige dag. Nieuwbakken baas Eric de Vroedt doet zijn reputatie eer aan door een werk af te leveren dat zonder meer een nieuw publiek de theaters in zal trekken. Een publiek dat verwend is door Deense detectives, Netflix en de wereld van Geenstijl en Dumpert.

In de donkere middeleeuwen werd een kunstenaar nog wel eens gevierendeeld omdat hij buiten de lijntjes was geweest. In de 19e een waren die lijntjes niet meer belangrijk. In de vroege twintigste eeuw gingen kunstenaars zelf bepalen waar de lijntjes stonden en straften ze wie zich daar niet aan hield. Het was de tijd van de kunstenaarsmanifesten.

Het is zo ongeveer de mooiste muziek die er geschreven is. De Mariavespers van Claudio Monteverdi betoveren zelfs de meest ongetrainde luisteraar al sinds hun première in 1610. Raphael Pichon is een jonge Franse dirigent die geroemd wordt om zijn zinderende maar ook verfijnde muzikaliteit en meer dan absoluut gehoor. Alles wat regisseur Pierre Audi aanraakt verandert doorgaans in goud en kunstenares Berlinde de Bruyckere heeft elke prijs gewonnen die je kunt bedenken in de kunstwereld.

“Iedereen heeft een Appel. Iedereen heeft een Corneille. Niemand heeft een Van Merwijk.  Dus is de vraag of Van Merwijk wel goed is. Dat weet niemand. Dan is het de uitdaging dat een paar grote mensen een Van Merwijk gaan kopen. Daarna wil iedereen een Van Merwijk hebben. Als dat gebeurt ga ik weer ander werk maken, want ik wil niet achterover hangen en voor de marktwerking aan een stijl vasthouden. Baselitz schildert al veertig jaar alles op zijn kop. Die komt ‘s morgens zijn atelier binnen en zegt: wat zal ik nou weer eens op zijn kop gaan schilderen?”

Je hebt punk. Je hebt performance art. Best Gaap, want vaak is van die woeste wildheid die in de jaren zestig en zeventig de Europese scene domineerde weinig meer over. Marina Abramovic zien we nu vooral als die zwijgende mevrouw op dat stoeltje tegenover haar verloren gewaande minnaar. We zijn vergeten dat ze ooit haar publiek scheermessen aanbood om haar te mishandelen. Wat dan ook gebeurde. We kijken niet meer op van een gepiercete wang en Vivienne Westwood zit met haar shops in de duurste winkelstraten. Ook in Wenen.