Schrijft op Mallorca over groen en eenvoudig leven, klimaat, natuur, (Spaanse) politiek, mensen- en dierenrechten. Voorheen jurist in Nederland. Ook te volgen op haar blog www.evalunes.com
Wil je mijn werk steunen? Laat je waardering dan blijken door een donatie te doen! Zo kan ik mijn werk voortzetten en help je onafhankelijke journalistiek in stand te houden.
Afgelopen weekend zag ik een jonge vrouw op mijn telefoonscherm die eventjes mijn leven binnenstapte. Ze filmt over haar leven in Gaza. De plek op aarde nu, waarvan we op onze schermen in onze veilige huizen, de misère zien, de puinhopen, de ontheemden in paniek na een bombardement.
Toch weer even gespiekt op het platform van de meneer die in de toekomst mensen in zijn raket wil meenemen naar Mars. Had ik het maar niet gedaan. Een slagveld is het. Een explosie die zijn weerga niet kent. Een hoop etter dat uit de mensen spuit momenteel. De stank is om misselijk van te worden. Het gaat natuurlijk over de oorlog in Israël en alle meningen daarover.
Soms zou ik slechts de helft van het lawaai willen horen over de onderwerpen die voor mij het belangrijkste zijn. De grote monden in de politiek en in de media die er altijd lijken te zijn, maar niet die boodschap brengen die ik het hardst nodig vind. In plaats daarvan laten we ons afleiden door machtsspelletjes, door de druk om moreel gelijk te hebben en door opportunistische politici die een gebeurtenis gebruiken om hun eigen agenda te promoten, op de harde manier.
Spanje maakt momenteel een politieke ruk naar rechts. Op 23 juli 2023 vinden vervroegde parlementsverkiezingen plaats, zo kondigde de socialistische Spaanse premier, Pedro Sanchez (PSOE), aan na de recente nederlaag van de laatste regionale verkiezingen. Conservatief-rechts (PP: Partido Popular) en radiaal-rechts (VOX) zijn met een flinke opmars bezig. Dacht je dat het in de Nederlandse politiek onaangenaam rommelt, bij de verre zuider-buren is het niet veel beter.
Een aankondiging van een nieuwe roman van een geroemd schrijver zou feestelijk moeten zijn. Een nieuw boek is immers als een geboorte, heb ik een schrijver wel eens horen zeggen. Wat nu als die feestelijke ontvangst uitblijft en er met teleurstelling en boosheid wordt gereageerd op je baby? Omdat, in de ogen van honderden lezers, het een verhaal is dat niet gekend mag worden. De baby mag het licht niet zien! De baby mag de wereld niet in! Oef, dat moet pijnlijk zijn. Het overkwam de Amerikaanse schrijver Elizabeth Gilbert afgelopen week.
In 2014 woonde ik samen met mijn partner een tijdje in een ecologische community op Ibiza. Wij kwamen met onze kat uit Amsterdam voor wat aanvankelijk een sabbatical was. Een hartelijke Nederlandse jonge vrouw ving ons op. Ons werd een eco-huisje, een voormalige kalkoven, toegewezen, gelegen in een groene, idyllische vallei met in de verte een puntje zee. Overal op het eiland waar de oprichter, een gedreven oudere man, kwam werd hij onthaald als een ware eco-warrior. Maar, zo leerde ik, schijn bedriegt. Duurzaamheid en mede-menselijkheid bleken elkaars tegenpolen.