Ik was zondag even bij de chino. Sjek en cola halen. Al gauw klonk het van een paar kanten ‘Balotelliiii’, dat is mijn bijnaam in Boca. Even bijkletsen. Biertje erbij, gezellig. ‘Werken Balotelli? Ja, ik heb vanmorgen gewerkt man. Hele tuin schoongemaakt, man! Nu even lekker zitten. Thuis alles goed?’ Naast ons knallen de dominostenen op tafel. Even verderop zit Ibi met zijn geluidsinstallatie, zoals elke zondag. De muziek schalt over de parkeerplaats. Het is een drukke boel, het salaris is nog niet op blijkbaar.

Op straat, in de kroeg en op sociale media weten de mensen het wel. Waar iets niet goed gaat in een land, daar krijgt de regering steevast de schuld. Ik vind dat te makkelijk.

Laatst kreeg ik weer zo’n verzoek van een vriend en collega. Of ik op ‘zijn’ radiostation tijdens zijn middagshow de Amigoe met hem door wilde nemen. Dat soort verzoeken krijg ik vaker. Ook als voetbaldeskundige wordt me regelmatig gevraagd mijn licht te laten schijnen over een wedstrijd of evenement.

Hoe langer ik op luchthaven Hato was, als genodigde om de aankomst van de eerste Amerikaanse zending van hulpgoederen ten behoeve van Venezuela mee te maken, hoe sceptischer ik begon te worden. Waarom moest dit zo groots worden gepresenteerd?

Als je als journalist een column, commentaar of, in het geval van de Amigoe, een ‘Pika’ schrijft, dan moet je wel iets te melden hebben. Dan moet je zaken ook helder stellen. En om een punt te maken is het altijd handig om te chargeren, want dan stel je je punt heel scherp.

We zijn ons aan het overleveren aan de computer. In welke vorm dan ook. Of het nou gaat om het maken van een krant, het betalen van boodschappen, het luisteren naar muziek, het communiceren met de ander of ons verplaatsen van a naar b. Denk erover na en je beseft: de digitalisering bepaalt ons leven. Leuk, gemakkelijk, spannend, intrigerend, maar… Hoe gevaarlijk is het eigenlijk? Soms krijgen we even een ‘wake-upcall’. Maar doen we er dan ook iets mee?