Wil je mijn werk steunen? Laat je waardering dan blijken door een donatie te doen! Zo kan ik mijn werk voortzetten en help je onafhankelijke journalistiek in stand te houden.
Kent u die types? Romantici, goedgelovigen, idealisten, wereldverbeteraars? Je zou willen dat juist die mensen in de politiek zaten. Of laat ik zeggen, dat ze er nu nog steeds in zaten. Want ik denk te weten hoe het gaat. Die types van hierboven, die idealisten, ze willen zich best politiek engageren. Sterker nog, ze hebben vaak heel goede ideeën.
Ik kijk naar buiten en het is dat weer waar iedereen zo van baalt. Zo’n paar graden boven nul – dat is veel kouder dan een paar graden onder nul, gek genoeg – grijs en wat miezerachtig. Zo’n dag dus waarbij je denkt ‘oooh, zat ik maar lekker in de zon’.
Ik volg Curaçao vanuit Nederland op de voet. Heel veel dingen gaan nog steeds niet goed. De politiek is een klucht en een wassen neus tegelijkertijd.
Vroeger noemde ik mezelf een ‘yu’i Kòrsou di kurason’. Geen echte YDK, want ik ben er niet geboren, maar eentje die zich in zijn hart een Curaçaoënaar voelde. Alleen, ik had er toen nog nooit gewoond.
Vorige week nog zaten we te kijken naar het Wereldkampioenschap darten. Ja ‘we’ zeg ik, want ook ik zat te kijken. Voor het eerst in mijn leven zag ik een paar hele wedstrijden. In de jaren daarvoor woonde ik op Curaçao en daar zegt een WK darten helemaal niets. In de jaren dáár weer voor, de periode van ‘Barney’ zeg maar, zapte ik rustig verder als ik de pijltjes zag vliegen.
Enrico Lacruz brak in 2016 door als internationaal topbokser. Samen met Peter Müllenberg en Nouchka Fontijn verdedigde hij ‘s Neêrlands eer op de Olympische Spelen van Rio de Janeiro. Heel het land zat voor de buis om hun verrichtingen in de ring te volgen. Fontijn greep knap de zilveren plak, Müllenberg en Lacruz reikten tot de achtste finales. “Ik had op meer gehoopt”, zegt hij nu. “Maar ik heb ervan geproefd en dit smaakt naar meer. En: wat in het vat zit, verzuurt niet”, grijnst hij.