Cultuur

Industrieterreinen zijn raar. Ze liggen te verzuren aan de rand van de ene stad, om naadloos over te gaan in een zelfde terrein aan de rand van de andere stad. Ooit waren ze A-locaties, zichtplekken en de vleesgeworden droom van de wederopbouw. Nu zijn het laagwaardige bouwsels, hallen met een voordeur, een zichtbaar kantoor voor de Dirk en een zielige conifeer tussen ingang en parkeerplaats. Het buurpand staat altijd leeg. De parkeerplaats is overwoekerd, het glas op de bovenverdieping stuk.

De prijs voor de langste en kunstigste kus van 2017 is vergeven en gaat naar Conny Janssen Danst. In een tentje op het plein onder de Bossche Sint-Jan vormt deze gedanste zoen het technische en dramatische hoogtepunt van Clarity. Twee dansers, pirouettes draaiend terwijl de lippen verbonden blijven, een videokunstenaar en de live door iET uitgevoerde zweefmuziek waren op zaterdag 5 augustus genoeg om de stemming te zetten. Terwijl het beste nog moest komen.

Helden zijn niet altijd de slimste mensen. Sterker nog, de meeste daden die als heldendaad de geschiedenis in gingen, zijn ondoordachte acties geweest. Die toevallig lukten. Pure mazzel. Tegenover elke heldendaad staat dus een onbekend, maar niet te verwaarlozen aantal zinloze overlijdensgevallen van would-be helden.

Openingsspeeches. Elk festival heeft er een. Of twee. Je moet er doorheen. Als gast, maar ook als gastgever. Er zou iets op gevonden moeten worden. Natuurlijk moet er een punt gemaakt worden, een vlag gehesen, een champagneflesknal ingeleid. En ook moeten de sponsoren bedankt worden. In deze tijden van een zich terugtrekkende overheid zijn dat er elk jaar meer. En een sponsor die je dit jaar niet noemt is hoogstwaarschijnlijk volgend jaar weg. Dus ja, de openingsspeech.