Op 13 februari ergens in de middag stonden ze er ineens: een paar witte en een paar rode schoenen. Ze stonden keurig in het gelid, alsof ze er met enige zorg waren neergezet. Ik zou bijna zeggen dat ze er waren neergevlijd. Ze waren er in elk geval niet zomaar weggesmeten, dat was wel duidelijk.

De winter heeft ons in de greep. Het vriest inmiddels zo hard dat er ook langzaam maar zeker ijs verschijnt op de grachten. Zelfs op de Wallen. Het is nog niet veel, maar er is een begin dus wie weet kunnen we aan het eind van de week dan toch echt over de grachten zwieren.

Interessant is het om te zien hoe Nederland zijn stinkende best doet om steeds meer te recyclen. Nederland is immers kampioen recyclen. Maar met dat recyclen komt er ook een probleem op het pad naar hergebruik, zoals: “Wat te doen met het gerecycled materiaal?”

Zal 2021 het jaar worden waarin er echt iets gaat gebeuren aan de ellende op de Wallen? Die ellende is nu weliswaar even ver weg, maar komt bij ongewijzigd beleid onherroepelijk terug. Er is echter een lichtpuntje.

Zie ik verschil? Ja. Grote verschillen? Nee. Lockdown of avondklok, het maakt niet veel uit, de buurt is zo dood als een pier.

“Hallo, Jos Paalman hier van het Knelpuntteam Fietsparkeren.” Knelpuntteam Fietsparkeren? Hoe krijg je het verzonnen. En wat zeg je dan als de buurman die timmerman is of politieagent op verjaardagsvisite komt? “Ik ben hoofd Knelpuntteam Fietsparkeren?”