Het mocht weer: op vakantie, zonder beperkingen. Wel met de nodige hindernissen als je vanaf een overbelast Schiphol vertrok. Nog niet iedere land was even gastvrij als het ging om het coronavrij zijn. Sommige landen vroegen nog om een PCR-test en hadden zoals in Marokko nog een mondkapjes plicht. Tenminste dat werd in het vliegtuig aangekondigd, maar eenmaal in het land zelf, bleek dat een loze kreet te zijn geweest. Vrouwen in een boerka hadden daar helemaal geen last van.

Hoewel de motieven verschillend kunnen zijn, begint een oorlog daar waar andere middelen, zoals diplomatiek overleg en sancties, hebben gefaald. Zozeer als politieke leiders overtuigd zijn van het nut ervan en met propaganda de publieke opinie manipuleren, zozeer wordt onder burgers – vaak slachtoffers in die strijd en militairen als kanonnenvoer beroepshalve, dienstplichtig of vrijwillig aan het front – getwijfeld aan de zingeving ervan.

Twee jaar geleden, begin coronatijden dus, had ik een goed gesprek met mijn broer over een zwaar thema. Hij wilde perse een niet-reanimeren-penning. Omdat hij niet van tatoeages houdt, maar er toch zeker van wilde zijn dat ze hem niet in leven zouden houden wanneer er een groot risico zou zijn op blijvend letsel. “Ik heb namelijk al een hersenbeschadiging!” Zo verduidelijkte hij zijn wilsverklaring.