We denken vaak “vrouwen geven leven, maar nemen het niet”. Toch is de realiteit van vandaag de dag, maar ook van vroeger tijden, anders. Ze hebben namen als Janet, Toos, Sonja of Semra. Tientallen vrouwen, jong en oud, beland(d)en achter de tralies omdat ze iemand hebben vermoord. Hun partner, hun kind, hun vader, hun minnaar, hun rivale.
Na een bezoek aan een Franse lingeriewinkel wil Marloes Elings weten wat perfecte borsten zijn. Ontwerpers zijn zonneklaar: die van 17- tot 25-jarigen. Iedere bh poogt die perfectie na te bootsen. Dat voelt vreemd als je best tevreden bent met je 54-jarige boezem.
Het had niet veel gescheeld of Frida Kahlo (1907-1954) had misschien helemaal niet geschilderd. Ze wilde arts worden, maar die droom valt in duigen als ze een zwaar ongeluk krijgt. De bus waar ze in zit komt in botsing met een tram en Frida wordt als het ware gespietst door een stalen buis.
Er zijn een aantal zaken waar ik als mens, als vrouw, als feministe van in een spagaat raak. Eentje daarvan is de prostitutie. Want is dat eigenlijk niet meer van deze tijd of is het juist van alle tijden?
Ik ben van de generatie X. Tussen babyboomers en de patatgeneratie in. Met dat geluk dat ik in een vooruitstrevend gezin werd opgevoed. Ik had de kansen en de skills om me lichamelijk en geestelijk te wapenen. Om weerbaar te zijn. Dat was en is niet elke vrouw gegeven, ofwel vanwege haar karakter, maar nog veel vaker door aangedaan (seksueel) geweld in alle soorten en maten.
In 2015 maakte Sarah Cooper een ongebruikelijke career move. Ze had achtereenvolgens bij Yahoo! en Google goedbetaalde functies in “user experience design” (UX), maar zegde haar baan op om haar droom na te jagen, namelijk: comedy.