Weekdier
Een moeder zegt geen nee tegen een kind dat haar nodig heeft. Toch is dat soms beter, ontdekte Miloe van Beek
Een moeder zegt geen nee tegen een kind dat haar nodig heeft. Toch is dat soms beter, ontdekte Miloe van Beek
Miloe van Beek deed haar zoon bewust naar het vrije montessorionderwijs in plaats van de christelijke buurtschool. Toch gelooft ze heilig in het bestaan van de hemel.
Miloe van Beek had zichzelf beloofd dat ze geen truttige moeder zou worden. In plaats daarvan werd ze een zuchtende, mopperende ploetermoeder. Tot ze eindelijk in de spiegel keek en zichzelf zag in plaats van haar lastige zoon.
Miloe van Beek bestelde bijna witte salie en kalkoenveren om het slaapprobleem van haar dochter op te lossen. Tot ze zich de woorden van de strenge pedagoge herinnerde.
Als kind lag Miloe van Beek onder de bank als er een auto langsreed en liet ze de knikkers die ze net had gekregen, afpakken op het schoolplein. Haar zoon blijkt ook niet van het weerbare, schouderophalende soort. En da’s best lastig in een wereld waar assertiviteit de norm is.
“De pop heeft geen honger. En je navel ook niet. Ik weet niet waar je andere schoen is, kijk maar even onder de bank. Laarzen horen aan je voeten, niet aan je handen. Oh wel als je een zeehond bent?”