Terwijl u zich opmaakt voor een welverdiende vakantie werkt men in de kunstsector aan een nieuw model. Dat nieuwe model is nodig omdat het oude model niet meer voldoet. Dat oude model, en we hebben het dan natuurlijk over onze culturele meerjarenplannen, is gaan kraken nadat het kabinet Rutte 1 de helft van de smeerolie uit de motor weg liet lopen.

Ik hield mijn hart vast. Patrick Nederkoorn en Oscar Kocken hadden zich door de televisie laten verleiden om hun briljante kleinood ‘Zomaargasten’ over te brengen naar de huiskamer. NPO3 nog wel. De zender die zich richt op millennials.

Radio Kunststof is één van de succesvolste programma’s in de vroege avond op onze landelijke rampenzender Radio 1. Dat succes komt deels door de mooie formule: een lang gesprek met een meer of minder bekend figuur uit de kunst- en mediahoek. Veel belangrijker reden voor dat succes is echter het uitzendtijdstip. Tussen zeven en acht uur ’s avonds zitten heel veel mensen in de auto, op weg naar een avondje kunst en cultuur. De meeste schouwburgen en concertzalen openen hun deuren immers tussen acht en half negen. Zo pak je onderweg nog wat inspirerende informatie mee, een fijn gesprek om je alvast in de stemming te brengen voor de cultuur die je zo gaat proeven. De meeste mensen gaan immers nog steeds met de auto naar hun kunst-uitje, en zijn gemiddeld een uur onderweg.

Soms heb je niet heel veel woorden nodig voor een mooi verhaal. Vaak vergen weinig woorden ook meer inspanning dan veel woorden. Dat idee wist Blaise Pascal ooit te munten. Gisteren, op de voorlaatste dag van het zeventigste Holland Festival, werd de stelling op een andere, onverwachte manier kracht bijgezet. Het Australische Back to Back Theatre vertelde het verhaal van leven in dood in krap tachtig minuten en misschien evenveel woorden. Woorden die van de sprekers bovenmatige inspanning vereisten. Ze hebben namelijk allemaal een verstandelijke beperking.