Nederland heeft last van een problematiseringsprobleem. Mocht u dat een problematische term vinden, dan is dat een deel van het probleem. Sterker nog: we maken iets tot een ingewikkeld probleem en leggen dat ingewikkeld uit omdat er eigenlijk geen reden is om er een probleem van te maken.

Zou het dan toch gebeuren? Zou de droom van Liesbeth Coltof echt uitkomen? 36 jaar lang maakte ze theater waarin de leeftijd van het publiek geen rol speelde. Zaterdag 6 oktober kreeg ze uit handen van Hedy d’Ancona de Oeuvreprijs uitgereikt van de vereniging van schouwburgdirecteuren (VSCD).

Soms valt er een gat in de flanerende menigte in het Groningse Noorderplantsoen. Vaak is dat het gevolg van een buurtbewoner met muscle-dog, die ondanks de drukte zijn dagelijkse rondje blijft maken. Het is een van die grappige dingen die Noorderzon een heel eigen karakter geven, als het meest Groningse van alle zomerfestivals die ons land rijk is.

Het ministerie van OCW beschikt over uitstekende zwarte viltstiften. Op geen enkele manier is het me daarom gelukt te achterhalen welke krant in Amsterdam het WOB-verzoek heeft gedaan waarop minister van Engelshoven nu reageert. De lengte van het zwarte balkje kan alles zijn (behalve Coöperatief Cultureel Persbureau UA).

Het Nederlandse jeugdtheater is dit jaar bekroond met de Prijs van de Nederlandse Critici. Volkomen terecht. Dat jeugdtheater van ons is van superieure kwaliteit, divers, durft verhalen te vertellen en buiten de eigen navel te kijken.

Meestal als ik iemand spreek die zich toneelschrijver noemt, zegt deze ‘slechts’ leverancier te zijn van een ‘halfproduct’. Dat antwoord krijg ik nooit van een jonge acteur, en al helemaal nooit van een regisseur. Zij zijn het die theater maken van de halfproducten die geleverd worden door schrijvers. Acteurs en regisseurs laten zich liever aanspreken als ‘theatermaker’.