Eindeloos babbelen aan de keukentafel. Tijdens het koken. Meer doen ze niet, de broer, de zus, de ex, de twee schoondochters en de moeder van de familie Gabriel. Over recepten, over de oude piano. Over Thomas, de broer die aan parkinson overleed, over zijn vrouw, die wegens mantelzorg geen tijd had om haar artsendiploma te verlengen.
Catharinakerk Doetinchem, zondagochtend vroeg. De mannen en vrouwen van het ZO! Gospel Choir houden elkaars hand vast. Ze staan in een kring en hebben hun ogen dicht, de hoofden eerbiedig gebogen. ‘Wij danken U voor ons talent’, bidt een van hen de groep voor. Naast de geïmproviseerde make-uptafel stift Shirma Rouse haar lippen. Het was vroeg vanmorgen, en de meeste spotlights staan straks op háár gericht. Een paar seconden later staat ook zij in de kring. Nog even een moment in stilte met Hem. En dan de schijnwerpers in.
Pop up recente Afke Bohle ging de uitdaging aan om met haar oudste zoon een boek te lezen. Na het eerste deel in De Groene Hand-serie van Susan van t Hullenaar volgt al snel het tweede. En wat schetst haar verbazing: nu duurt het wachten op deel drie eigenlijk te lang…
Eindelijk. The Nation, de hyperactuele theaterserial waarmee het vernieuwde Nationale Toneel, sorry Theater, zich aan het land presenteert, voelt als een verfrissende plens water op een zompige dag. Nieuwbakken baas Eric de Vroedt doet zijn reputatie eer aan door een werk af te leveren dat zonder meer een nieuw publiek de theaters in zal trekken. Een publiek dat verwend is door Deense detectives, Netflix en de wereld van Geenstijl en Dumpert.
In de donkere middeleeuwen werd een kunstenaar nog wel eens gevierendeeld omdat hij buiten de lijntjes was geweest. In de 19e een waren die lijntjes niet meer belangrijk. In de vroege twintigste eeuw gingen kunstenaars zelf bepalen waar de lijntjes stonden en straften ze wie zich daar niet aan hield. Het was de tijd van de kunstenaarsmanifesten.
‘Biografieën over mensen die deugen, – en dat is door de bank genomen toch het soort dat het tot een biografie brengt – halen het qua spanning niet bij biografieën over mensen die niet deugen, vooral als algemeen wordt gedacht dat ze wel deugen.’ Het is Nelleke Noordervliet (Rotterdam 1945) in zorgvuldig gekozen eigen eigen woorden, met in het achterhoofd dat ze zelf allerminst onderwerp van gesprek wil zijn.