De maand juni is het in de Portugese havenstad Porto feest, met als hoogtepunt stadsfeest São João op 23 juni. Dan slaat iedereen elkaar saamhorig met een plastic hamer op de kop.

Het Parque Nacional de Peneda Geres is een eenzaam wandelparadijs met toppen rond de 1500 meter, helemaal in het noorden van Portugal. Je komt er nauwelijks andere toeristen tegen. Wel misschien een wolf, en in elk geval bewoners die ooit vertrokken, maar vol heimwee terugkeerden.

Indonesië is een veelzijdig land waar bijna de gehele bevolking op het grootste eiland Java moslim is, de buitenkant steenrijk lijkt maar daarachter niets is wat het lijkt. Kinderen van amper vijf jaar oud worden in de straten van Jakarta als bedelmachines ingezet om op het geweten van de toerist in te spelen, homo’s spreken in het geheim af in shoppingmalls die na sluitingstijd veranderen in discotheken en de seksindustrie op toeristenoord Bali viert er hoogtij. Vooral als blanke man ben je hoofdprooi.

Niks zo leuk als in een grote stad van de gebaande paden afwijken. In de Canadese stad Montréal kom je dan terecht in een wirwar van steegjes, die achter huizen langs lopen, en waar je urenlang door kunt dwalen. Je loopt er in stilte langs balkons, onder handdoeken en onderbroeken aan de waslijn, en tussen de palen met elektriciteitsdraden, waar zo nu en dan een eekhoorn overheen rent. Vanaf vrijwel iedere straat hoef je maar twee keer een hoek om te slaan, en je loopt achter het decor van de stad.

Spanje heeft op allerlei gebieden een goede reputatie. Eén hiervan is haar keuken die zeer gevarieerd is. Vlees neemt hierin een belangrijke plaats in. Zo heeft de ‘jamón serrano’ zich in heel Spanje een plaatsje veroverd en is ook over de grens bekend geworden. Op mijn culinaire zoektocht naar die ham, kom ik in Trevélez, een dorp gelegen op de zuidflanken van de Sierra Nevada. Naast ham, heel veel ham, vond ik ook een plaatsje van cultuurhistorische waarde en een mooie plek voor verre wandelingen.