In 1990 reisde ik voor het eerst naar Brazilië. Ik overleefde in de Amazonejungle een aanval van bijen, had in het waterland van Ilha de Marajó een koortsdelirium, werd met een eenmotorig vliegtuigje in de bush opgepikt en naar een ziekenhuis gevlogen en danste in Salvador, Bahia met de drummers van Olodum. Brazilië bleek behoorlijk rock & roll. Vier jaar later verruilde ik de redactiestoel bij OOR voor een hangmat in de Amazone in het noorden van Brazilië.
Lees verder
Wakker worden in Granada, dat was het plan voor vandaag. Door de pandemie loopt alles anders. Nu mijn werk als reisbegeleider stil ligt, heb ik eindelijk tijd om te schrijven. Over het managen van verwachtingen bijvoorbeeld (en hoe dat wel eens misgaat).
Lees verder
Zwemmen met walvishaaien: een excursie die ik zelf nooit zou boeken. Dat lijkt me nogal eng, namelijk. Dan hebben twee moeders een verrassing. Nu mijn werk als reisbegeleider door de coronacrisis stil ligt, heb ik eindelijk tijd om te schrijven over mijn avonturen.
Lees verder
“Ellen, er is iets heel ergs gebeurd.” Ik zet me schrap voor wat komen gaat. Nu mijn werk als reisbegeleider door de coronacrisis stil ligt, heb ik eindelijk tijd om te schrijven over mijn belevenissen.
Lees verder
‘Wat, geen Wífí?’ Op weg naar de Mexicaanse jungle slaat mijn mededeling in als een bom bij de pubers achterin de bus. Nu mijn werk als reisbegeleider stil ligt, heb ik eindelijk tijd om te schrijven over mijn belevenissen.
Lees verder
Onderweg deelnemers kwijtraken wil je niet. En al helemaal niet op een rivier aan de rand van de Amazone. Nu mijn werk als reisbegeleider stil ligt, heb ik eindelijk tijd om mijn verhalen te delen. Tijdens het tuben in Ecuador gaat het mis.
Lees verder