Ja, ik leef met een zogenaamde dissociatieve identiteitsstoornis (DIS). En of dat lastig is? Ja en nee. Ja, want er is continu veel aan de hand in mijn hoofd en stress is gewoon funest als je een DIS hebt. Daarboven is er ook vaak onbegrip, er zijn grote vooroordelen en er is een chronisch gebrek aan psychische hulp.
Lees verder
Ongewenst, geminacht en misbruikt. Dat stempelde het leven van Gerard Padberg (54), zelf eerst verslaafd, crimineel en gewelddadig. Dan ontmoet hij christenen die met hem willen bidden. Dat verandert zijn leven radicaal: “God heeft mij uit de goot gehaald.”
Lees verder
We leven in een tijd waarin kinderen transgender mogen zijn. Jongens zich vrouwelijk mogen gedragen, vrouwelijk kleden. Stoere mannelijke eigenschappen voor meisjes gezien wordt als echt helemaal goed. Het begrip genderneutraal burgert in. Bij de HEMA bestaan geen jongens of meisjeskleren meer. Je bent op de afdeling voor kinderen algemeen. Genderneutraal zou helpen om problemen met genderbeleving te voorkomen. Maar wat met die mensen die juist bewust tot een bestaand gender (willen gaan) behoren en daarin hopen zichzelf te ervaren?
Lees verder
Je hoort het steeds vaker: jeugdzorg zou bestaan uit criminelen. Op internet vinden we sites met namen als Anti – jeugdzorgmaffia, Stop Jeugdzorg Leugens. Hardop vragen vragen mensen zich af hoe het kan dat jeugdzorg zoveel strafbare feiten kon plegen waar nooit iets mee gedaan werd. Het woord crimineel verwijst dan naar het plegen van strafbare feiten. Mensen verenigen zich in groepen tegen het handelen van jeugdzorg: ouders, betrokkenen, sommige juristen, slachtoffers van jeugdzorg. Dat er heel veel mis is binnen jeugdzorg is voor iedereen die zich erin verdiept wel duidelijk.
Lees verder
De overheid grijpt diep in het leven van willekeurige burgers in. Daardoor worden zij onevenredig hard getroffen. Een geluid dat we de laatste tijd meer en meer horen. De aardbevingen in Groningen, de toeslagaffaire, geweld in de jeugdzorg. Wat hebben deze laatste twee ogenschijnlijk losstaande zaken met elkaar te maken? En kunnen we dat zomaar vergelijken?
Lees verder
Toen ik na bijna twintig jaar na mijn jeugd mijn biologische moeder eindelijk weer terugvond, vroeg ik haar of jeugdzorg haar op de hoogte hield van hoe het met haar kinderen ging. Ze gaf me een verbijsterend antwoord. Ze vertelde mij, dat wij als pleegkinderen met zoveel plezier woonden in onze respectievelijke pleeggezinnen. Wij vroegen volgens jeugdzorg nooit naar haar, omdat we van de pleegouders hielden. Een grovere leugen hoorde ik in mijn leven nooit.
Lees verder