Een jaar of 18 geleden pikten mijn vrouw en ik, op vakantie in de Auvergne, een paraglider op, die nogal ongelukkig in een weiland vol verontwaardigde koeien terecht was gekomen. We waren blij dat we wat konden doen. De paraglider oogde dankbaar, al maakte hij zich wel enige zorgen over de auto waarin we hem terug zouden gaan brengen naar de bergtop waar hij vandaan kwam. Een klassieke Citroën, die mooi zou zijn als we het geld hadden gehad om hem in topconditie te houden. Hij vertelde over de vorige keer dat hij in een Mercedes Cabrio terug was gebracht.

Afgelopen dinsdag, 24 juli, in een week waarin heel Nederland vrijwillig voor pampus of elk willekeurig ander eiland ligt, kwam de Cultuurindex met een belangrijk stuk.

Als het weer het een beetje houdt, wordt de komende editie van Theaterfestival Boulevard de meest tropische uit de geschiedenis.

Er was geen manifest voor nodig, en ook geen vuistdikke kunstkritische verhandeling waarin een geleerd comité tot een alles definiërend oordeel komt. Nee, het is een verspreking van een kunstenaar, die dit keer een nieuwe kunststroming definieert.

Vorige week vroeg mijn buurvrouw Stefanie tijdens het rondje met hond: ‘Wat is dat eigenlijk, dat Holland Festival?’, en ik betrapte mezelf er bijna op dat ik vermoeid ging uitleggen dat het het belangrijkste podiumkunstenfestival was Nederland en omstreken en dat iedereen met een beetje opleiding het zou moeten kennen. Maar ik hield me in. En vroeg me af: hoe erg is het eigenlijk dat een hoogopgeleide vrouw uit een beeldendekunstnest geen idee heeft van het Holland Festival? Terwijl ze wel van Festival aan de Werf wist, al leeft dat nu alweer een paar jaar onder de naam Spring voort.

Dat is alvast één fout die je kunt maken: boeken voor een voorstelling van Christoph Marthaler en dan verwachten dat er iets nieuws zal gebeuren.