Eén van de meest interessante filmmakers van deze tijd is de Turkse filmregisseur Nuri Bilge Ceylan (1959). Hij is vooral bekend geworden met zijn films Uzal (Afstand,2002) en Once Upon a Time in Anatolia (2011) Voor beiden won hij de Grand Prix op het filmfestival in Cannes.
De serie DICHTER BIJ biedt eigenzinnige dichters uit Nederland en Vlaanderen een platform voor nieuw en uniek werk. Deze keer zijn dat de Wordbites van Hugo de Haas van Dorsser, die met een performance die gesproken woord, muziek en beleving samenbrengt, streeft naar bezielde ontregeling. Kort, lang, met muziek of zonder, dwars gedacht maar recht gebracht.
In Beeld Spraak deze keer de intuïtieve natuurbeelden van muzikant en fotograaf Michel Duijves, die muziek componeert bij de foto’s die hij al wandelend maakt. Hij laat zich verrassen door wat er op zijn pad komt. ‘Elke ingeving neem ik serieus.’
Met ‘Mangel’ maakt actrice Meli Kuhn een nieuw soort dansfilm. Poëtisch, vervreemdend, verstild. ‘Ik vraag mijn dansers niet om gemis te acteren, maar om hun gemis te zíjn.’ De film is te zien op het Nederlands Film Festival in Utrecht.
In de enorme hoeveelheid boeken die er verschijnen blijven veel prachtige romans en schrijvers ten onrechte onbekend of onderbelicht. In De Literaire Schatkist diept A•Quattro•Mani oude en nieuwe pareltjes uit de wereldliteratuur op. Vandaag: ‘Het blauwe kind’ van Henry Bauchau.
Iedereen is uniek, maar sommigen zijn meer uniek dan anderen. Dat geldt zeker voor filmmaker en filosoof Terrence Malick. Bekend van illustere films als Day’s of Heaven, The Thin Red Line en The Tree of Life. In dit artikel worden vier van zijn sleutelfilms onder de loep gelegd.