Vijfentwintig Canadezen staan op de lijst voor ontwerp en productie van geluid, video, muziek, belichting en toneeltechniek. Negen Canadezen zijn twee uur lang in de weer achter de schermen. Gedurende die twee uur staat er één Canadees op het toneel. Voor zeshonderd toeschouwers. Wat die 35 mensen met zijn allen voor elkaar hebben gekregen kietelt je verbeelding kietelt en vertelt je iets wezenlijks over onze geschiedenis. Omdat we zo veel, zo snel vergeten.

Ik ging naar Amsterdam om op het ooit beruchte Mercatorplein geconfronteerd te worden met mijn maatschappelijke angsten. Ik zag een zonnig plein met een trendy bar en bakfietsmoeders rond een speelfontein voor blanke kindertjes (brrrr! gentrificatie), oude gesluierde en ongesluierde vrouwen keuvelend op een bankje (help! multicultuur) en een voorstelling in een verbouwde botsautootjestent (Waaaah! Holland Festival).

Vier mannen die een uitdragerij beheksen met liedjes: dat is BOT. Met hun nieuwe voorstelling LEK staan ze op het Oerol-festival op Terschelling en daarna op andere zomerfestivals. Wat ging daaraan vooraf, in Diepenheim en Nijmegen? “Het blijft een teringzooi.”

Later, als ik groot ben… Juriste Susan van t Hullenaar (1970) droomde er altijd van om schrijfster te worden. Toen haar 12,5 jarig werkjubileum naderde, besefte ze: ik moet nú de stoute schoenen aantrekken, anders gaat het niet meer gebeuren. Ze gaf haar baan op, werd eigen baas als tekstschrijver en pakte haar pen – nou ja, de computer. ‘Ik gaf al mijn zekerheden op. Maar als je nooit iets probeert, krijg je later spijt.’ Door Afke Bohle

Eindeloos babbelen aan de keukentafel. Tijdens het koken. Meer doen ze niet, de broer, de zus, de ex, de twee schoondochters en de moeder van de familie Gabriel. Over recepten, over de oude piano. Over Thomas, de broer die aan parkinson overleed, over zijn vrouw, die wegens mantelzorg geen tijd had om haar artsendiploma te verlengen.