Een van de hoogtepunten van het jaar is altijd de presentatie van ‘de cijfers’ door de Vereniging van Schouwburg- en Concertgebouwdirecties (VSCD). Die zijn namelijk onverminderd positief. Al jaren. En dus is het al jaren een uitdaging om uit te zoeken waarom die positieve cijfers zo lastig te rijmen zijn met het beeld van de werkelijkheid. Dat helemaal niet zo positief is. Het vermoeden begint hier zelfs te groeien dat de club bewust juicht, om de werkelijkheidsduiding door de pers te kunnen afdoen als zuurpuimerij.

De wind waait er harder dan elders. Het licht is er grijzer dan verderop. De Londense zuidoever, jarenlang ‘de andere kant’ van de chique binnenstad van de Engelse hoofdstad is in de vorige eeuw onderwerp geweest van diverse vernieuwingsgolven. Het begon met de bouw van concertgebouw ‘Southbank Centre’ en het mega-theater van The National Theatre, en werd rond de millenniumwisseling gevolgd door de nostalgisch herbouwde Globe van Shakespeare en het postindustriële wonder van de Tate Modern.

In de opdracht die kunstenares Elisa Pesapane kreeg van het Rijksmuseum van Oudheden kwamen haar passies samen: tekenen, de oudheid, onderzoek en portret. Vanaf vandaag zijn er in het RMO twaalf tekeningen te zien over ‘le solitaire des ruines’: de militair ingenieur Jean Emile Humbert, op zoek naar de stad Carthago.

En dan blijkt er toch een festivalthema te zijn. Komt helemaal vanzelf. Wellicht niet van tevoren bedacht door de directie van het International Literature Festival Utrecht (ILFU), maar na drie dagen onderdompeling glashelder. Schrijven gaat over dat waarover we niet spreken.