“Iedereen heeft een Appel. Iedereen heeft een Corneille. Niemand heeft een Van Merwijk.  Dus is de vraag of Van Merwijk wel goed is. Dat weet niemand. Dan is het de uitdaging dat een paar grote mensen een Van Merwijk gaan kopen. Daarna wil iedereen een Van Merwijk hebben. Als dat gebeurt ga ik weer ander werk maken, want ik wil niet achterover hangen en voor de marktwerking aan een stijl vasthouden. Baselitz schildert al veertig jaar alles op zijn kop. Die komt ‘s morgens zijn atelier binnen en zegt: wat zal ik nou weer eens op zijn kop gaan schilderen?”

Je hebt punk. Je hebt performance art. Best Gaap, want vaak is van die woeste wildheid die in de jaren zestig en zeventig de Europese scene domineerde weinig meer over. Marina Abramovic zien we nu vooral als die zwijgende mevrouw op dat stoeltje tegenover haar verloren gewaande minnaar. We zijn vergeten dat ze ooit haar publiek scheermessen aanbood om haar te mishandelen. Wat dan ook gebeurde. We kijken niet meer op van een gepiercete wang en Vivienne Westwood zit met haar shops in de duurste winkelstraten. Ook in Wenen.

De roman Haar naam was Sarah (negen miljoen verkochte exemplaren) maakte Tatiana de Rosnay wereldberoemd. In Parijs draagt ze zelfs een pruik als ze niet herkend wil worden. Dat ze kampte met anorexia hield ze jarenlang geheim. Acht levensvragen aan schrijfster Tatiana de Rosnay. ‘Als ik later een dikke dame word, kan me dat niets schelen.’