Daar zitten we dan, te wachten op een uitslag waar we eigenlijk al het antwoord van weten.  Het is een gebouw uit de jaren tachtig, de mensen aan de balie zijn vriendelijk maar zijn met hun eigen dingen bezig en kunnen ons niet zien in de wachtkamer. Mijn bonuszoon zit te spelen met een Fisherprice kassa. “Kijk mam” zegt ie… Mam iets wat hij de laatste tijd steeds vaker tegen me zegt. Ik kijk vol trots naar hem, ja dat is mijn zoon ook al komt hij niet uit mijn buik. Ik loop naar hem toe en kijk hoe hij zorgeloos speelt. Ik vraag me ondertussen af of hij doorheeft wat en waarom we hier zijn. Dan komt de mevrouw ons roepen dat we met haar mee mogen komen. Ik roep mijn man die buiten staat te roken. “Pap” zegt hij “mag ik hier blijven spelen”, mijn man zegt dat het geen probleem is en we lopen met de mevrouw van het onderzoek mee.